Explicoulle a mexicana Fernanda Melchor a María Viñas nestas páxinas o proceso de creación de Páradais (Literatura Random House), a súa última novela: «Durante un mes escribí todos los días tres horas al día, de nueve a doce de la noche, hasta que terminé un borrador de ochenta páginas». Como nesa época compaxinaba a tarefa cun traballo de guionista para Netflix, espremendo os miolos coas tramas dunha serie, remataba as súas xornadas exhausta, polo que engadiu: «A las doce me tomaba un somnífero y me moría hasta la mañana siguiente para ya no pensar en nada más, porque la escritura a veces te deja también acelerada». Acabei de ler a entrevista e quedei pensando na sensación: «Acelerada». No adxectivo aplicado a quen escribe durante días sen pisar o freo, posuído polo influxo dunha ficción que lle invade o cerebro ata roubarlle o sono, por moi esgotado que se sinta. Longa vida a esa aceleración. A ese desgoberno dos sentidos. A min, a lectura de Páradais, unha descarga rabiosa, deixoume acelerado para varios días.
Con todo, unha aceleración excesiva para escribir unha novela, aínda que haxa ilustres exemplos que o desmintan -Stevenson redactando o primeiro borrador de Dr. Jekyll e Mr. Hyde en tres días, por exemplo- non debería ser moi recomendable. Supoño que calquera traballo creativo que aspire a un acabado satisfactorio, teña que ver ou non co estraño impulso de bater todas as noites nas teclas dun ordenador, precisa dunha cocción a lume lento e altas doses de paciencia. Nada de andar ás présas. Ou polo menos que durante o camiño non obrigue ao seu executor, dirán os nosos médicos, a sucumbir con demasiada lixeireza ás benzodiacepinas. Pero a historia da literatura ten demostrado que a actividade posterior a ese sentirse «acelerada» de Fernanda Melchor é un carburante imprescindible para procurar unha radiografía perfecta da vida. Métese no corpo e xa non hai quen desacelere, verbo que queda reservado para os economistas. Só con aceleracións así se pode indagar con tanta brillantez na violencia, na desigualdade de clases e nas impurezas do desexo como en Páradais.
A contaminación sen freos que se estende a miúdo polas redes sociais, os parladoiros con incontible tendencia ao sumidoiro, o espectáculo da política máis infantilizada e mediocre, oposta á reflexión e ao matiz, falsamente frenética, con «xiros de guión». Todo iso leva demasiado tempo en mans de acelerados profesionais. En mans de arribistas da urxencia e malos teólogos da aceleración que nos traen a todos acelerando con eles, pero só cara ao desconcerto e a perplexidade. Esa é a dilixencia que triunfa estes días: unha aceleración somnámbula, un apuro de mentira con escuros beneficiarios. Por iso é imposible non experimentar un luminoso alivio cando comprobamos que segue habendo persoas acelerando a peito descuberto, abrasadas por un impulso incorrixible, como Fernanda Melchor. Xente atravesada por unha motivación que nace de amar o seu oficio con arroutadas que ata lle impiden prender o sono. Respecto reverencial por estes auténticos acelerados.