As listas dos mellores libros do ano son o contrario dos documentais da 2, todo o mundo finxe ignoralas pero todo o mundo querería verse reflectido nelas. Ben, non é que os autores deste país quixeran ser o lobo das neves loitando pola supervivencia nunha cordilleira nevada, pero o mundiño literario parécese demasiado á natureza salvaxe. De cando en vez ata ás libreiras nos salpica o sangue.
O outro día vivín un incidente diplomático por un libro ao que se lle caeu ou rompeu a faixa. Cometemos o crime de depositalo así, espido, no noso precioso sofá de Cronopios. Acusóusenos de despoxar de publicidade ao título en cuestión coa intención de beneficiar a outro autor, que a poucos centímetros lucía a súa con xeito e primor.
A muller sarcástica que levo dentro puido conterse e calar o que pensou: dos creadores de «A vacina instálanos un chip» vén a «conspiración libreira para prexudicar a autor pouco coñecido». Riríame se non fose triste, coma se non fose suficientemente canso vivir vendendo libros como para sufrir ademais as balas que veñen dende a nosa propia trincheira. Pero minto, claro que me río, sen a risa nada disto merece a pena. Moito mellor nos iría se non nos désemos tanta importancia, e falo por min, que me sentín agredida por unha crítica que non lle interesa a ninguén. Confésoo, son carne da fogueira das vaidades e iso que aínda non escribín a famosa novela que todos levamos dentro. Eu teño tantas como batas de casa, todas moi chic cando están colgadas na percha e do máis vulgar cando as estraga meu corpo -ou as miñas palabras-.
Ás veces fantaseo coa lista na que me gustaría estar. As dos favoritos son completamente sesgadas, iso sabémolo todos, pero a obxectividade está sobrevalorada e ademais é, en realidade, unha ficción. Que saia teu nome ao lado da palabra mellor mola. Nas listas dos máis vendidos é difícil ver libros en galego, pero este Nadal coáronse Suso de Toro, Rivas, Xesús Fraga. E un libro de poesía, Feliz Idade. Postos a escoller, eu quero ser Olga Novo.