Dende o balcón de Susana Seivane, entre un labirinto de hortas e un horizonte tinguido de verde, vese a aldea de Pravio, no concello de Cambre. «Eu sempre tiven claro que quería vivir aquí», di. Durante o confinamento, a gaiteira converteu o seu balcón nun improvisado palco ao que asomaba cada tarde para interpretar pezas que a conectaban coa súa primeira memoria musical e outras que lle pedían a través das redes os seivaneiros. O seu «aplauso musical» acadou tal repercusión -algún vídeo supera as 600.000 reproducións- que fixo que a artista pensase en deixar rexistrado testemuño do evento. Naceu así Dende o meu balcón, un disco que en 20 cortes recolle 55 temas de entre os moitos que soaron naqueles días ás oito da tarde.
-Cal foi o criterio para facer a selección?
-Escollín temas que interpretei no balcón e que non estivesen gravados noutros discos meus. Agás dous do meu avó, que sempre me gusta que estea comigo en todos os meus traballos. E ao final quedou un disco súper redondo de música tradicional que dá visibilidade a todo o noso patrimonio musical e a moitísimas lendas da nosa música. Sinceramente, coido que é o meu mellor disco. Mira ti, quen o ía a pensar... Tiveron que pasar 30 anos e unha pandemia para que eu fixese este disco que sempre tiven moitísimas ganas de gravar.
-Por que non o fixo antes?
-Cando eu tiña 13 ou 14 anos, que aínda non me dedicaba a isto pero xa daba concertos, gravei unha maqueta con Santiago Caneiro na que había moitos temas que agora están neste disco. Porque este é o repertorio que eu manexei dende nena. Aquela maqueta non saíu á luz e cando chegou o momento de gravar o meu primeiro álbum, no 99, había tal bum da música folk, e a min gustábame tanto, que tirei por aí. Pero realmente, por naturalidade, este tería que ter sido o meu primeiro disco. Por iso, porque era o repertorio que eu manexaba dende que aprendín a tocar a gaita.
«O momento non axuda, pero o talento dos gaiteiros actuais é enorme»
-Ao final é un «grandes éxitos» da nosa música tradicional en toda regra.
-Gústame o que me están a dicir algúns profesores de gaita de que é un disco que teñen que ter todos os nenos e nenas que están empezando porque aí teñen unha selección de grandísimos clásicos que coñecen todos, como A saia da Carolina, O sacristán de Coimbra ou a Muiñeira de Lugo, pero logo tamén hai auténticas xoias que non son tan coñecidas para o gran público. Quedou un disco moi noso, moi enxebre, con algún momento solemne e emotivo, pero con moita alegría e a festa que supón a nosa música. Porque, ao final, eu o que intentei plasmar foron as sensacións que tiña cada día no balcón. Era un momento moi especial, había días que saías contenta e noutros nos que che podía a tristura.
-Cre que se, como di, o seu primeiro disco tivese sido este, cun tan marcado carácter tradicional, a súa carreira sería a mesma?
-Nunca o saberemos. Naquel momento estaba moi en auxe a música folk e todo o mundo tiraba por aí. Entón, se ao mellor tivese sacado este disco, tería sido algo diferente e quen sabe... Pero bueno, eu téñolle moito agarimo a aquel primeiro traballo. Aínda cando o escoito agora paréceme unha marabilla. Cousa que non me pasa con algúns temas doutros meus.
-Ten a sensación de que a música tradicional ten hoxe un maior recoñecemento que hai 20 anos? Se daquela se presenta tocando «A saia da Carolina», non sei…
