Berta Dávila viviu a súa semana grande. En poucos días levou o premio da Crítica 2019 na modalidade de narrativa por Carrusel (Galaxia) e o Repsol de Narrativa Breve por Illa Decepción, que tamén poderemos ler na mesma editorial. Hai veces que ás alegrías lles dá por viren todas xuntas, coma se quixesen competir entre elas, medio burbullando unhas por enriba das outras, con aires de celebración permanente. Ao destino non lle debeu parecer abondo que a escritora santiaguesa se conformase co galardón dos críticos e asignoulle decontado un segundo por se non lle quedaba claro que tiña cita obrigada coa felicidade. Entendemos que a súa estrela particular quería asegurarse. Puido espazar as distincións, pero decidiu comprimilas en pouco tempo para facilitarlle un ingreso seguro na ledicia. Aínda que estas conspiracións que organiza a vida ao noso favor, sexan en forma de medallas literarias, amores imprevistos ou contratos fixos, sempre traen algún paradoxo: a autora soubo que recibía un dos premios mentres camiñaba por un aeroporto sen xente. Un lugar bastante raro para poñerse contenta.
Ás veces somos inxustos coa felicidade. Non lle diriximos a palabra. Unha mañá timbra na nosa porta e recibímola con asombro escéptico, mirándoa de esguello, convencidos de que se trata dunha broma. Mandámola pasar con desconfianza, coma se nos vixiase unha cámara oculta e en calquera momento todo se revelase parte dun reality televisivo onde alguén se prepara para escachar de risa á nosa conta. Ten a súa explicación. O argumento deste 2020 tan malencarado tende a un neorrealismo extremo, sen Sophia Loren, que nos obriga a pensar que unha alegría podería preludiar un xiro catastrófico, seguindo a lóxica dos gatos escaldados. Pero hai veces que a felicidade, aínda que sexa en pequenas doses, contradí a escuridade dos tempos e se dirixe a nós chamándonos polo noso nome. Nese caso hai que sentala á mesa e deixarse levar polo seu aire esponxoso. Estar á altura da súa xentileza. Non hai probas de que os recoñecementos garantan alegrías perpetuas para quen os recibe, pero son un estímulo para coller rumbo. E xa se sabe que teimar nun obxectivo é o único que nos alonxa dos precipicios.
Todos vivimos algunha vez unha semana fantástica, unha súbita compresión de días que nos dotaron de superpoderes e motivos para un entusiasmo gozoso, deitado na extensión do tempo, medio insultante cos titulares da realidade, onde a todo lle deu por cadrar ao noso favor. Unha sobredose de vida, un delirio ancho. Unha ofensiva da felicidade que logo gardamos na lembranza como contrapunto aos días sen gloria, que son os protagonistas deste ano infame empeñado en deixarnos mallados para unha ou dúas décadas. Berta Dávila viviu unha desas semanas vibrantes, con ledicias múltiples e desencadeadas. Pero os premios non importan. Tampouco, quizais, esta estraña ansia por apalabrar o mundo co noso silencio que chamamos literatura. Importan os xogos da vida: as posibilidades dun aeroporto triste para facernos saltar de alegría.