Ten 52 anos e está no seu mellor momento. Non para de traballar e admite que o pasa tan ben coa súa profesión que, aínda que leva tres veráns sen parar, para el é coma estar de vacacións. O 10 de agosto estará na Coruña con «Lo mejor de lo mejor»
02 ago 2019 . Actualizado a las 08:29 h.É un grande artista e iso véselle de lonxe, do mesmo xeito que nada máis intercambiar unha palabra con el unha decátase de que Luis Zahera (Santiago de Compostela, 1966) continúa sendo un tipo normal, só que agora conta cun Goya na súa vitrina de premios. Aínda que realmente non o ten el, porque confesa que segue na casa de súa tía Cefe na Coruña. Precisamente é na cidade herculina onde conversamos nun dos poucos ocos que ten entre rodaxe e rodaxe.
-Ti es de ir á praia?
-Si, eu teño a moita familia aquí e viña moito de rapaz. Préstanme moitísimo as carreiras polo paseo, e logo báñome, hoxe xa o fixen. Gústame moito.
-Algunha favorita?
-Sempre fun a Matadero, aínda que o outro día descubrín as calas que hai máis alá, pasando as Escravas, e tamén me gustaron.
-Como che gusta pasar o verán?
-Nesta profesión o tema das vacacións é moi relativo, practicamente sempre estás de vacacións porque é un traballo moi divertido. Levo tres veráns que me toca traballar, pero porque xuntei Vivir sin permiso con La Unidad, dirixida por Dani de la Torre, pero feliz.
-Es de ir ás verbenas?
-Non. Ía de rapaz, pero xa non. Agora fago vida de día.
-Cando naceu a túa paixón por actuar?
-Miña irmá Ángeles levoume ao teatro o 12 de febreiro de 1982 a ver Angélica, en el umbral del cielo, de Eduardo Blanco Amor, que a representaba unha compañía de danza que era Zascandil, e cheguei á casa e xa dixen que quería ser actor. O xerme foi esa representación, foi o que me levou a actuar.
-Para min sempre serás Petróleo.
-Si, para moitos. O outro morreu como Chanquete e eu morrerei como Petróleo.
-Queda algo dese personaxe en ti?
-Non, eu non son nada fetichista cos papeis. Hai actores e actrices que si, que teñen unha relación cos personaxes, pero eu para nada. Sempre digo que o papel que máis me gusta é o que está por vir. Teño moi bos recordos de Petróleo porque Mareas vivas colocounos a todos nun sitio marabilloso. A min deume alcume.
-Se «Mareas vivas» volvese, formarías parte do elenco?
-Si, supoño que si. Estaría moi ben que nos xuntásemos todos, sería unha idea bonita. A verdade é que nunca o pensara, pero estaría marabilloso volver coincidir con Lindiña, con Currás, con Ladislao, con Mangüi, con todos.
-Erades un reparto brutal.
-É que Mareas vivas foi unha cousa moi especial. Foi un éxito sen paliativos, o nunca visto para min. Eu xa levaba un pouquechiño na tele con Luar e todo ía moi ben, pero o da serie foi revolucionario. Sempre conto que, como nos pedían tal cantidade de autógrafos, Currás e Ladislao, é dicir, Miguel de Lira e Carlos Blanco, chegaron a facer un cuño. E eles dous asinaban así. A xente divertíase un mundo co cuño aquel, chegaban e eles quitaban o seu cuño, mollábano na tinta, íano poñendo e todos felices.
-Nos teus inicios fóra de Galicia o acento foi un problema?
-Pasaba iso de: «Acuda al neutro», que era una cousa das produtoras ou de determinadas persoas. Nunca pola rúa ninguén che dicía nada do acento, cando foi o do Duque todos estaban encantados. Dicíanme «que marabilla», e agora estase normalizando, porque é algo normal. Digamos que valía ter acento andaluz e neutro; se tiñas acento vasco, catalán ou galego dabas pena. Iso era así. Eu perdín papeis polo meu acento, dobráronme porque tiña acento, e é triste, estás no teu dereito, pero é triste que non respectes un acento dun país.
-Que recordos tes de «Sin tetas no hay paraíso»?
-Teño moi bos recordos de Miguel Ángel Silvestre, que era un rapaz que nese entón comezaba e ves no que se converteu. El tamén morrerá sendo o Duque. Esa serie foi moi ben, chegaramos a ter sete millóns e medio de espectadores.
-Recentemente traballaches con Coronado. Como foi?
-Para ser sincero Coronado arrancou a serie nun momento moi complicado para el, porque sufrira un ataque ao corazón por todos coñecido, e incorporouse aos 60 días, entón o comezo foi duro para el, pero impresionante. Así son os grandes, que volven á partida, volven ao xogo e moi ben. Un tipo que se nota que leva 40 anos facendo de protagonista cun coñecemento técnico de todo o que sucede nun plató, nun decorado... É un tipo do que aprendín moitas cousas, é extraordinariamente profesional.
-Segues aprendendo cada día?
-Si, porque isto é coma cando es un homiño e xogas, supoño que Messi tamén irá mellorando, non é que me compare con el. Tanto dá o que sexas, sempre podes aprender, dun figurante, dun director ou de ti mesmo. Sempre para adiante, non hai que ter límites. Vas collendo táboas, pero sempre aprendes.
-Poste nervioso aínda?
-Póñome nervioso coas probas, cos castings, porque eu que sei. É todo tan raro. Xeralmente ocorren nun despacho, nun cuarto, e tes que facer situacións que non teñen nada que ver con ese decorado. Logo nas rodaxes si tes esa miguiña de medo escénico que é necesario. É unha alerta útil, pero niso si vas a menos.
-A cantos proxectos dixeches que non?
-Hai un dito que di algo así como que «as grandes carreiras fanse a base de dicir que non», pero no meu caso non. Eu non teño a facilidade de dicir que non porque me educaron para traballar. Miña nai valoraba moitísimo o traballo, preguntaba: «Que tal no traballo, meu fillo? Pásachelo ben no traballo?». Entón é como que teño un automatismo, todo me chega a gustar. Se teño que facer de porteiro aquí nese vestíbulo deste hotel onde estamos facendo a entrevista poñeríame, e seguro que lle collería o gusto.
-E a que dirías que non seguro?
-Pois téñenme moi preocupado estes deportistas e estes actores, que fan publicidade de xogo. Nunca faría iso. Son cousas que dan cartos, pero que non son moi sas que digamos. Logo en ficción, como entretemento, pois eu non son de dicir que non.
-Con 52 anos acabas de gañar un Goya. A crise dos 50 non che chegou, non?
-En tres vidas non imaxinaría que ía pasar isto que está pasando. Eu pensaba que os anos dourados nosos foran os 90, pero agora é unha cousa brutal. Como din os meus sobriños, non é unha época de cambios, senón que é un cambio de época. A produción que hai agora vai decaer porque non é sostible, pero é un momento que hai que aproveitalo. As estatísticas dos actores son bastante crueis, creo que traballan só o 7 %, e a das mulleres é moito máis terrorífica. Dito isto, é un bo momento.
-É un sector duro.
-Home, eu aos meus anos, e pola experiencia que teño, penso que é importante que non se che pare a maquinaria. Pero é unha profesión moi estraña que non sabes de que depende. Como dicían os señores maiores que matizaban moito o erre, é rara, dependes do azar. Gústame a definición que daba Sarita Montiel, que dicía: «Para esto hay que tener calavera», é dicir, tes que ter un determinado físico, determinadas particularidades... A verdade, non teño nin idea. Pero no caso das mulleres é mais complicado, como me dixo un produtor: «Os homes madurades, as mulleres envellecen». Unha rapaza fai 35 anos e empeza a ter problemas, eu teño 52 e dinme: «Nunca estiveches tan guapo coma agora». É unha profesión de homes e é un mundo de homes.
-Non temes a palabra feminismo.
-Non, non. Eu son o menor de cinco fillas, catro mulleres e mais eu. Creo que é unha obriga, é de sentido común entender por feminismo o equiparar as cousas. Había unha estatística que dicía que faltan uns 150 anos para que a cousa se iguale, e estou bastante de acordo.
-O Goya déchesllo á túa tía Cefe, que vive na Coruña. Segue con ela?
-Si, ten 89 anos e teno ela. Xeralmente os premios dáballos xa sempre a ela porque lle facía moita ilusión e é a única que nos queda maior na miña familia, entón está na súa casa.
-Despois de gañar un Goya, que pasa?
-Sinceramente o Goya coincidiume coa revolución esta da televisión e con toda a humildade do mundo digo que antes era un plus para traballar, pero neste momento no que a río revolto, ganancia de pescadores, non o sei. O que si é certo é que co Goya te tratan mellor. Tes moitas máis entrevistas, o trato é un pouco mellor, o coche no que te levan é un pouco mellor, todo está mellor. Entras nunha especie de sala VIP, hai un plus de comodidade.
-O 10 de agosto actúas na Coruña co teu espectáculo «Lo mejor de lo mejor»; que foi o mellor destes anos?
-Si, ao final o 9 non podo estar porque de noite teño rodaxe, entón estarei só o 10. O mellor destes anos? Eu que sei. É un traballo moi divertido, de neno o mellor era o Nadal, logo de traballo pois pode que Mareas vivas. Do mellor que vivín eu si. Foi un momento de gloria, de esplendor, pero ao ser un traballo divertido gozo cada día.
-Gústache a interacción co público?
-Si, a verdade, é que é o que máis me gusta e o que menos fixen. Fixen moita tele, pero o máis divertido si que é o teatro.
-Que vai atopar o público?
-Pois falo moito desta cidade porque viña moito de rapaz e A Coruña era a capital de Galicia. Había como unha especie de ultranacionalismo que era moi divertido para un neno. A Coruña era o máximo e os de Santiago dabamos pena. Chamábanme moito a atención eses señores que parecían Franco, que estaban nas terrazas dos Cantóns, con gorra branca e bigote. As miñas irmás tomábanme o pelo porque para min vir era case como ir ao estranxeiro.