Andrea Ramos Casal. 13 anos. Culleredo Estudante
21 ago 2018 . Actualizado a las 05:00 h.-Corre. Corre e non fagas barullo. Non ladres. Non ladres que nos cachan. Chegaremos tarde pola túa culpa, porque non paras de ladrar, porque vannos cachar e entón, entón non o poderemos ver.
Ía frío. Moito. O noso alento convertíase nun fume cálido nada máis saír da nosa gorxa e a xeada que caera pola noite convertera as briznas de herba en pequenas bólas brancas que escachaban ao pisalas. Ti ías diante miña, sabías o camiño de memoria, pero aínda así non deixabas que te adiantase, coma se o estiveses vixiando. Din que os cans son os gardiáns espirituais do seu dono. Paparruchas! Polo menos este non o era. Aparecía cando lle petaba, roubábame o xantar e despois volvía marchar, ás veces minutos, ás veces días. Seguías a ladrar, coma se estiveses a avisar á aldea de que xa era día, de que había que volver a darlles de comer aos animais, levalos pastar e metelos de novo nas cortes. Demo de can. Inda recordo o día que te coñecín. Eu fora mercar xabón á tenda, cos cartos que me sobraran mercara unha larpeirada, entón apareciches ti, da nada, coma se levases agardando todo o día por ese momento. Roubáchesme o doce e marchaches correndo a fume de carrozo. Perseguinte un grande anaco, pero cando te dei pillado, do caramelo só quedaba un anaquiño pequeno cheo de babas. Dende ese momento non te separaches de min, foi coma se me adoptaras.
Xa chegamos, sento enriba da herba mollada, o can senta ao meu lado. Atopabámonos nun dos puntos máis altos da contorna. Era unha montaña, pero é moi pequena, debía de ser vella. Chámanlle A Lobeira, porque seica fai vinte anos andara por aquí unha manda de lobos. Todo está en silencio, os paxaros deixaran de piar, incluso o can está calado, entón si, vemos saír o sol.