O escritor que se despide

CULTURA

19 abr 2017 . Actualizado a las 05:00 h.

Editei a súa primeira novela, Turbo, a pouco de chegar eu á dirección de Xerais. Case que nos estreamos xuntos. Lembro o noso primeiro encontro, no interior dun automóbil. Acababa el de gañar o premio Blanco Amor (1988). E lembro como fomos construíndo a portada, cunha fotografía de Vilar Cardona: un espello roto, unha barra de labios e as chaves dun BMW. Quería escribir dende a contemporaneidade, dende a paixón de cada día, a que nos asalta decote dende as páxinas dos xornais, pero tamén dende o interior da vida, da condición humana, construída con historias próximas, sentidas ao seu arredor, como Sabor a ti (1991), música de bolero, relato desacougante que nacía nos claustros dos institutos, onde exercía a súa profesión de educador; ou aquela outra experiencia diferente, dacabalo do novo xornalismo, Álvaro Pino (1989), para a colección Crónica de Xerais. Coma os vellos reporteiros: detrás de cada vida hai unha historia, nese caso o esforzo do corredor de fondo que se busca a si mesmo e, nalgún momento, roza a gloria cos dedos. O último libro seu que chegou a min foi Nunca te vin chorar (Galaxia, 2011): amores e fracasos, entre Colombia, barracóns de emigrantes en Europa e Galicia. Historia de dúas mulleres. Historias… Ao final, os seus artigos eran a crónica dunha viaxe derradeira, unha longa e rebelde despedida.