Xosé Iglesias: «Cando navego, pásanme metáforas pola cabeza»

A CORUÑA CIUDAD

El marinero Xosé Iglesias, colaborador de Radio Voz y poeta, tiene 41 años, un hijo de 11, y faena con el barco «Primero Villar».
El marinero Xosé Iglesias, colaborador de Radio Voz y poeta, tiene 41 años, un hijo de 11, y faena con el barco «Primero Villar». césar quian< / span>

El marinero y poeta, colaborador de Radio Voz, lamenta que «os fillos dos mariñeiros da Coruña non queren ir ao mar»

25 ene 2016 . Actualizado a las 00:12 h.

Quedamos en la cafetería de la lonja. Le acompaña su único hijo, César, de 11 años, que asiste a la charla muy formal y solo interrumpe, como todos los niños, para censurar a su padre. «Siempre cuenta lo mismo», comenta el pequeño cuando escucha la palabra Rockall. «Estiven catro anos no Gran Sol, nos mares de Rockall, ao sur de Islandia, ao leste de Escocia, a seis días da Coruña. Está considerado o mar máis perigoso do mundo. É unha ruleta rusa. En canto gañei para comprar un barco, volvín», relata Xosé Iglesias Lamela, natural de Cee. Tiene 41 años. «Ya tiene bastantes», apunta por lo bajinis el pequeño. Vivió en Acea da Ama, en el Castrillón y, ahora, desde que se divorció hace 5 años, en Pastoriza. «Sempre fun mariñeiro», sentencia. Pero también es poeta, colaborador de Radio Voz y modelista naval (me enseña unas fotos en el móvil de las imponentes maquetas de barcos que construye los sábados por la tarde). «Coñecín a xente de Amonaga, unha asociación de afeccionados ao modelismo e ensináronme a montar o motor e o tema do radiocontrol», destaca. Ya tiene listo su segundo poemario. «Parece raro que un mariñeiro escriba, pero eu penso que dentro de cada mariñeiro hai un poeta. É unha profesión moi poética porque estás metido no medio da natureza. Se escribiran sairían cousas moi bonitas», reflexiona sonriente.

Centollas y salmonetes

Sus padres querían que estudiase una carrera, pero Xosé lo tenía claro. «Son dunha familia de varias xeracións vinculadas ao mar. Con 9 anos saía co meu tío ao xeito, ás nasas. Compaxinaba a baixura e os estudios», recuerda. Vino a la Laboral y sacó el título de patrón de pesca de altura y patrón mayor de cabotaje. «Foron cinco anos, e despois fun a Vigo para obter o de capitán de pesca», relata. Hace doce años compró en Noia un barco de segunda mano, el Primero Villar, con el que navega desde entonces. «Aquí aprendín a traballar. Non sabía dos baixos e fun facendo a miña cartografía», recuerda. Según la época del año y las técnicas de pesca, lo suyo son los pulpos, las nécoras, los salmonetes, jurelos, rayas, lenguados, xibas o centollas... «Se ando ao peixe hai que levantarse ás tres e media da mañá, pero se traballo con trasmallos sobre as sete», comenta sobre los madrugones marineros. Cuando navega apenas habla por el VHF y «pásanme metáforas pola cabeza. Apúntoas no móbil e despois véxoas cando chego á casa. Intento describir a vida dun mariñeiro nunha frase. A miña poesía ten salitre polo medio», analiza.

El futuro de la pesca

Le tiene respeto al mar. «Son consciente de que un barco de nove metros e pouco máis que unha cáscara de noz». Su comida favorita es la que proviene del océano. «Non cambio unha sardiña por nada, nin por un chuletón de boi», confiesa. «A mí me gusta la carne», dice su hijo. Elige para pasear el trecho de Adormideras a la Torre. Y sueña con pescar un calamar gigante «ou atoparme cunha balea na Coruña». Su gesto se vuelve serio cuando hablamos del futuro. «Os fillos dos mariñeiros da Coruña non queren ir ao mar», sentencia. «Cabréame moitísimo cando os inspectores de pesca están esperando por min e dinme como teño que traballar. Europa non sabe que Galicia é un territorio moi dependente da pesca e todas as leis van na nosa contra», analiza. Al acabar lo acompaño a la lonja. En unas cajas descansan las xibas y centollas que pescó y que al día siguiente serán subastadas. «Ves, no hai case ninguén. Nin un só barco do Gran Sol. Hai anos isto era unha pasada e agora?», comenta mientras su hijo guarda silencio.