Emilio Grandío: «Sen unidade de acción, a casa Cornide da Coruña non vai»

m. carneiro A CORUÑA / LA VOZ

A CORUÑA

Marcos Míguez

La declaración del palacete como BIC no implica su apertura inmediata, advierte el historiador que documentó la transmisión a la mujer de Franco y abrió camino a la protección del edificio

29 abr 2023 . Actualizado a las 05:00 h.

Allegro ma non troppo, literalmente, alegre mas no demasiado. «O proceso tiña que levar unha marcha máis. Isto xa non vén dos catro últimos anos, senón dos anteriores. Xa era hora. Que un edificio dese estilo, no lugar onde se encontra e con esas condicións estéticas, culturais, memorialistas e de identidade da cidade non estivera catalogado como BIC... En fin, a cuestión é que agora está feito», considera el historiador Emilio Grandío de la declaración de la casa Cornide como bien de interés cultural (BIC), aprobada el jueves por el Consello de la Xunta.

Grandío dirigió el informe histórico que abrió el camino de la protección patrimonial del palacete rococó de la Ciudad Vieja que Pedro Barrié entregó a la mujer de Franco en 1962 por 25.000 pesetas, un precio 13 veces inferior al que el propio Barrié había pagado en una subasta tres días antes. «Todo o mundo pensaba que tiña que ser dese xeito, porque o propio proceso é así, primeiro hai que saber o que pasou realmente, identificar as cuestións e, a partir de aí, avanzar», apunta. Visto con perspectiva, templa, el BIC es solo un paso más.

«A declaración non implica un réxime de visitas inmediato. Pode demorarse por varias razóns, como ocorreu en Meirás, que pasaron anos para poder entrar e despois chegar a un réxime de visitas que tivo que ser sempre negociado. Por tanto, non estamos diante da apertura da casa Cornide», advierte el historiador, que anota que «estes procesos de transición á democracia, cando no se fan no momento axeitado, a medida que vai avanzando o tempo, en todos os lugares, non só en España, tardan máis en producirse, aínda que ao final chegan, porque as vías democráticas fan precisamente que iso se produza».

Grandío defiende, con todo, que «ninguén entende a demora» de la operación para intentar recuperar la mansión del siglo XVIII, puesta a la venta en dos ocasiones por los nietos del dictador, y lamenta que no se haya aprovechado el proceso de Meirás para agilizarla. «Os estudos do pazo recibiron un respaldo moi forte, pero creo que a casa Cornide, que debería sumarse a aquela primeira ola, non se sumou ou non da maneira que debería. Hai unha cuestión moi clara —argumenta el historiador—. A única resolución deste tipo de procesos vén pola unidade de acción. Nesta España ou nesta Galicia que temos non é frecuente, e en canto os partidos comezan a colocarse cada un cos seus intereses, iso, a casa Cornide ou o que sexa, non vai», afirma el profesor.

Defender una manera democrática de actuar frente a otra que no lo es exige, ilustra Emilio Grandío, «expresar e visualizar que somos democráticos na nosa unidade de acción. Precisamente o que está pasando no mundo hoxe en día, con todos eses grupos que todos coñecemos e que se poden chamar como se queira, neocons, ultras ou o que sexa, é que están rompendo os vínculos de solidariedade para individualizarnos a todos o máximo posible. E a maneira democrática de actuar é precisamente a súa práctica, a virtude é a práctica, a unidade de acción. Sigo pensando que esa é a clave», concluye.