En agosto de 1983 unha enorme tempestade caeu sobre o norte de España. Todo era auga e desgraza. No Palacio da Magdalena achicabamos a auga con caldeiros de plástico. Aquela fin de semana non vimos a luz do día porque todo o tempo era noite. Pero o importante era manter en pé aquel bastión universitario para recibir a Jorge Luis Borges, que, afortunadamente, chegou o domingo 28 sen novidade. Por fin o temporal rendeuse e unha especie de microclima máxico inundou Santander aqueles días nos que o gran fabulador puido acompañarnos. Coincidiu cunha época na que eu practicaba meditación transcendental, polo que a miña sensibilidade estaba desbordada. O luns 29, despois dun animado coloquio ante 500 estudantes e personalidades da cultura e da política, a súa muller, María Kodama, colleu ao escritor do brazo, xa que pola súa cegueira precisaba de ser guiado, e sacouno do Paraninfo. Aí puiden presenciar un dos momentos máis tenros que recordo. Ela pousaba delicadamente a man sobre un dos cerebros máis admirados do mundo para que este non escachase, mentres eu lle suxeitaba o bastón, ao introducirse no coche que o levaría a descansar antes do xantar (existe documento gráfico no arquivo do amigo Juantxu Rodríguez, reporteiro asasinado por militares americanos en Panamá). O motivo de contar esta experiencia anecdótica é por se serve como metáfora para sinalar que quizais a sociedade actual vive nunha tola espiral na que descoñecemento, ignorancia histórica, desasosego vital e ansiedade existencial forman un cóctel envelenado. E penso que, tendo en conta os resultados das eleccións europeas, precisamos dalgunha man protectora que cubra os nosos cerebros, como un manto redentor, antes de que todo explote. Quizais máis educación?