Os últimos

Santiago Garrido Rial
Santi Garrido PICO DE MEDA

CARBALLO

23 ago 2019 . Actualizado a las 05:00 h.

Aínda queda xente que, estes días, limpa o trigo coas vellas máquinas ás que algúns, por coherencia cos maiores, lles chamabamos as novas. A máquina nova. Como a Pastora, a vaca que vendemos con 21 anos e que sempre foi a Cucha. Este ano o cereal parece que veu algo máis tarde, e non podo evitar a lembranza de ir apañar o trigo, e sobre todo o orxo, e de mallalo na eira. Aínda queda xente que o fai. Pouca: estes si que son os últimos, e non haberá máis.

Tamén penso iso cada vez que vexo a alguén chamando por un carro de vacas. Carro de ferro, claro, ou de rodas de goma, pero carro con xugo e chavella, e pioga e buceiras. No hai moito que case tiven un accidente cando me crucei con un cerca de A Agualada ao frear para parar e poder falar con el. Debín tardar moito en dar a volta, porque xa desaparecera. A ver se foi unha ilusión óptica.

Pero aínda quedan algúns, si. Como tamén os que limpan as fabas buscando o vento invisible: ergues o trigo nun alteiro, valas deixando caer e o aire leva os lixos pequenos. Eu nunca fun capaz: a min caíame todo! Hai que valer moito para separar os grans da palla. No trigo, no orxo, nas fabas e na vida en xeral.

Aínda queda xente que fai cestos de vimbio nos invernos, sentada no tallo do porco vendo chover. Queda xente que estra a corte, que vai arredondar os piñeiros co fouciño, que leva o adival ao herbal cando carga a herba seca, ou ao monte se é que vai polo mato. Xente que aproveita o sitio das patacas para estercalo e logo botar a naviña das aveas, tamén con nabos. Xente que lle pon fariña á auga morna no balde das vacas. Quedan, pero son os últimos.