Dixemos unha vez que escribiamos para lembrar. E tamén que lembrabamos para escribir. E agora dicimos que, ademais, camiñamos e viaxamos para esquecer, para esquecernos de nós mesmos,?aínda que só sexa por un curto período de tempo. E recoñecemos o alivio que sentimos durante ese breve espazo de tempo cando recuperamos o «eu». Experimentamos sentimentos desta índole cando penetramos en territorios solitarios e onde nos tropezamos con rostros descoñecidos ou cando visitamos paraxes ou países nos que antes nunca tiñamos estado. É sen dúbida verdade que isto o faciamos con máis frecuencia cando eramos novos que agora de maiores. Cando mozos, naquelas viaxes aventureiras, en terras estrañas ou estranxeiras, sentiamos de verdade que eramos uns ninguén.
Talvez a primeira vez que experimentamos en profundidade esta sensación foi cando arribamos en tren a Victoria Station, en Londres. Entón contabas 18 anos. «Mais iso non era algo extraordinario. Tiñades compañeiros na aldea que con 14 xa estaban embarcados na pesca do bacallau en Terra Nova e tardaban un ano en volver á casa para ver as súas familias. Cando regresaban, eles tiñan cartos no peto, mentres vós aínda dependiades dos vosos pais», recórdache con ton severo unha das voces do teu coro interior.
Andando como perdido polas rúas da grande urbe británica, entre as caras descoñecidas de variadas cores, púñaseche a pel de galiña ao invadirte o forte sentimento de ser un ninguén. «Naqueles intres botabades de menos o voso país, os vosos pais, as vosas aldeas. E foi naqueles días cando descubriches que era no voso país, na vosa terra e aldeas onde erades alguén. E sendo así, que pintabades aló, lonxe das casas, familias e amigos, comendo alimentos que non sabían un carallo?», pregúntache a mesma voz. Tardamos anos en comprender que nos empurraba o encanto turbador do descoñecido, a paixón por estar onde nunca tiñamos estado, por ver o que nunca tiñamos visto.
Gardas silencio e pensas. Logo dunha pausa, volve á carga a túa inseparable amiga para che corrixir: «Ben, non foi exactamente en Londres onde por vez primeira estrañastes a familia e aldea. Tal sentimento aniñou no voso peito cando ingresastes no colexio La Salle. Naqueles primeiros días de internado unha bruma de nostalxia envolvía as vosas almas, pero a presenza doutros compañeiros da parroquia e de Boiro, deuvos alento, ánimo para seguir adiante». Asentes sen falar. Mentres lembrabas que fora naqueles tempos cando agromou o voso amor por Compostela ata convertela na vosa cidade, de súpeto, outra voz irrompeu no silencio para dicir: «Os do Souto non erades de romper os vidros das ventás, nin as lámpadas dos poucos puntos de luz que colocaron na corredoira cando a corrente eléctrica chegou á aldea». En efecto, pero sabiamos que había quen o facía, pero non o descubriamos, aínda que algún sempre se ía da lingua.
Verdade compañeiros que aínda pervive na lámina da nosa memoria aquela tropa de rapaces do medio da aldea maiores ca nós que unha tarde dun domingo de verán asaltaron a horta dos Borrás para rapiñar as crías dos corvos que fixeran o niño na copa do pino manso que se erguía na Punta do Capitán? Despois de culminar con éxito aquela temeraria aventura regresaron pola mallante e cando acadaron o Bodión, un deles colleu un cacho de cabo mollado tirado na area e guindouno cara aos cables de alta tensión que por alí atravesaban. Saíu un tremendo chispazo do tendido eléctrico e todos fuxiron para as casas. Todo Boiro quedou sen luz. A Garda Civil entrou na aldea pouco tempo despois. Leváronos para o cuartelillo. Cantaron, pero non acusaron a ninguén. Cando volveron para os seus fogares, tiñan as costas encarnadas coma camaróns recentemente cocidos.? ? ?