Mandáronme pór os pés nunhas marcas do chan. Logo fixéronme mirar a un punto concreto marcado nunha pantalla e tras uns segundos abriuse a porta de acceso á sala de embarque, onde houben de sacar os zapatos, o chaquetón, a gorra, o cinto, o reloxo e todo canto levaba nos petos, mentres un garda me fitaba de arriba abaixo coa foto do pasaporte diante del. Todo en ben da seguridade. E iso non o fan porque a miña fasquía morena e de barba tupida lle meta medo, senón porque é parte do protocolo de aeroportos: Todos somos sospeitosos mentres unha máquina non diga o contrario.
Formamos parte dunha base de datos que non podo imaxinarme onde almacena tanta información nin con cantos centros a cruzan para que, en cuestións de segundos, as miñas características físicas e psíquicas sexan avaliadas e decidan se son un malvado ou un pallaso, facendo certo iso de que a cara é o espello da alma.
Desde o día que nun autobús turco un paisano se dirixiu a min tomándome por un nativo, ou cando camiño do teatro saudei a unha moza que me fixo perder todo o primeiro acto pensando de quen era aquela cara que non lembraba, confirmei que a mente confunde, esquece e equivócase, pero non que unha cámara puidese entrar na nosa casa para advertirnos sobre o novo amigo de Facebook, de se é un terrorista, un misóxino ou unha alma caritativa, e que con tan só pulsar un botón podamos ter á nosa disposición a súa ficha policial, académica ou deportiva. Non tiña en conta que os ficticios prognósticos de George Orwell, con un pouco de retraso respecto á data que el pensaba, xa estaban aquí coa mesma desculpa da súa ficción: A seguridade.
O recoñecemento facial, que agora ata temos instalado na caixa de pago dos aparcamentos, amósase máis seguro que a intuición de que soemos presumir para cualificar ás persoas. O de este tenme boa ou mala pinta xa non vale se un software non o valida impoñéndose sobre a humana apreciación. E sen embargo non debe ser tan eficaz como se pensa, pois a pesar de tantos aparellos de alta tecnoloxía, cámaras, sensores, detectores e radares, o mal cólanse como ratos nun galiñeiro e sorpréndennos cada dous por tres con algunha atrocidade.
É o gran negocio da empresas tecnolóxicas dedicadas a vender seguridade co reclamo do medo e do susto.
A última aplicación que me sorprendeu é o seu emprego nalgunhas igrexas para valorar ós fieis e saber da súa devoción, da frecuencia con que asisten ó culto, a puntualidade e a atención prestada durante o mesmo, pero tamén para coñecer se o fiel é xeneroso ou non coas oblatas. E tan interesante debe ser esta tecnoloxía para este tipo de negocios, que o pasado mes de outubro, na XV ExpoCristiana, en Sao Paulo, nun país que ultimamente non destaca, precisamente, pola liberdade, había varios expositores onde se ofrecía o control electrónico de fieis o mesmo ca noutros se expoñían discos de música góspel, libros de oracións ou roupas e ornato sacerdotal.
Nada novo. O control dos fieis, desde o momento en que son convertidos en crentes, é unha das máis tradicionais funcións de todos os grupos, políticos ou relixiosos, para crear adeptos submisos que as novas tecnoloxías, nesa faceta tan pouco ética, axudan a executar.