Estas explosións de felicidade que nos marabillan, que tanto se manifestan cando vemos gañar ó noso equipo, levando a unha catarse colectiva a toda unha morea de ducias de miles de espectadores, dunha cidade enteira fronte á televisión, dun país en folga xeral para vivir unha final; ese berro unánime de mans erguidas atronando o mundo, ese instante glorioso de ver unha pelota pateada cruzando unha liña marcada no chan é máis emocionante co anuncio dun tipo guedelludo de bata branca e gafas amosando o elixir da vida. Porque todos somos moi realistas, sabemos que a felicidade é un instante e que por iso, esas pinguiñas que de cando en vez aparecen para exorcizar por un intre o mal fado e darnos a oportunidade de celebrar algo hai que gozalas a tope, veñan de onde veñan; e compartilas mentres sexa posible con quen nos rodea, con veciños, amigos ou amantes.
A felicidade é contaxiosa, por iso preferimos ir de festa antes ca de velorio. E tamén por iso, os deportistas que nos entreteñen e nos emocionan coas súas piruetas celebran os seus logros con abrazos e mostras de cariño extensibles a todos os seareiros. Pero que pasa pola cabeza dos xogadores nese momento sublime?, que pasa pola cabeza dos verdadeiros artífices do logro?. E pola dos vencidos ou goleados? Téñolle preguntado a algún amigo futbolista polo asunto e poucas cousas me din, ata que estoutro día, falando cun futboleiro de toda a vida, activo no pasado e sedente no presente, pasoume un recorte da prensa murciana de hai máis de trinta anos, cando el xogaba nun equipo rexional.
Xogábanse o ascenso. Era un partido de moita concentración previa. Para non arruinar a felicidade dos seareiros, os xogadores foron separados das súas familias, mozas e amigos durante os días previos para que non se distraesen, para asegurar a fidelidade ás súas cores e o compromiso de deixar a vida no campo batallando polo seu club. Núñez, por deixar ata tivo que deixar os libros para preparar aquel verdadeiro exame final de liga. Outras veces estaba a moza para animalo durante ese baixón previo á decisiva batalla deportiva, pero naquela ocasión había que apartarse de todo aquilo que puidese minguar a condición física.
Durante o partido, mentres o público animaba, el estaba ó que estaba, a bloquear a todo aquel que viñese pola súa área. Os xogadores non se distraían con nada. Os berros do adestrador indicando, advertindo, ordenando e sobre todo mantendo a tensión, facíalles apurar a caixa do peito máis ca unha carreira por toda a banda. E todo iría ben se non fose que unha patada con mellor ou peor xeito nun intre e desde un lugar inesperado, meteu a pelota na súa portería e todos os rivais saltaron cunha explosión de felicidade momentánea. Apiñados, abrazados e vitoriosos. O defensa Núñez ficou mirando ás gradas como buscando o perdón e a desculpa, e entón un raio de luz amósalle o que realmente o fai feliz en momento tan triste e desmoralizador: un sorriso de solidariedade. E corre cara as gradas para bicar á moza que o saúda, que non lle importa se gaña ou perde, senón que estea aí e poida velo tras unha ausencia de catro días. Cada quen ten os seus motivos para celebrar. A Núñez custoulle unha inxusta tarxeta amarela.