A diario lemos novas e declaracións políticas sobre o incremento no número de turistas, gabándose da vantaxe que supón para nós. Dános a impresión de que cantos máis turistas veñan máis ricos seremos e mellor nos irá. Nada máis lonxe da realidade.
Esta semana publicouse un estudo científico que rebate esta teoría, porque coa globalización aumenta a competencia, favorecendo destinos low cost, forzando aos operadores a baixar prezos, o que chega a supoñer a explotación dos traballadores locais.
O Camiño de Santiago é o paradigma: os beneficios que deixan milleiros de peregrinos en Mazaricos ou Fisterra non cobren os gastos de mantemento do trazado, que pagamos todos. A organización Fraternidad Internacional manifestou que están «fartos do desprezo que teñen os peregrinos polo Camiño», sentenciando que fan esa ruta por ser a máis barata. Atráense turistas de pouco peto, cando os nosos valores podían atraer viaxeiros con poder adquisitivo e desprendidos, deixando máis cartos no país.
A máis prestixiosa revista de viaxes no mundo asombrábase da paranoia de levar turistas a un banco ao pé do mar, indicando que non era recomendable para Galicia, tampouco para o concello.
Gastamos moitos cartos na promoción da nosa terra, con moito menos beneficio. Un fracaso que non nos contan, talvez porque non fan contas.
O certo é que cantos máis turistas veñan, menos riqueza xerarán nos destinos.
O modelo asturiano, o bretón ou o normando son moito máis intelixentes, e sácanlle máis partido. Todos eles están baseados na excelencia, na calidade do servizo turístico, sen masificación.