Estamos en festas. Anda a rapazada contenta e enchendo as rúas de alegría, de algarabía. Hai ruído e música. É o verán. Chiringuitos e artefactos voadores esperan aos máis novos, mentres os paxaros agóchanse na parte traseira do parque. Camiñas coa túa vellez ao lombo. Páraste diante do escaparate dunha galería de arte e les un escrito dun artista plástico coñecido que fala do vello Simbad, o soñador. Avanzas pola rúa ata o lavadoiro. Por dous canos sae a auga a boullar. A súa melodía convídate a escoitala. E, de súpeto, ese outro que dorme dentro de ti esperta e espétache: «Ti nunca fuches Simbad o mariño». Non, ti nunca puideches nin quixeches ser o lendario personaxe do que se fala en As mil e unha noites. Non te enganes, ti viñeches da aldea na que hai moito tempo manaban sete fontes. Non. Nunca fuches Simbad. Pero apegado á terra firme nunca deixaches de soñar.
Continúas andando e miras de fronte á montaña. E o mesmo que polas mañás cégache o seu resplandor, agora sedúceche a súa escura sombra. Segues andando e ao lado dun muro tropezas con dous lagartos facendo o amor. Pudorosos e sorprendidos, agóchanse con eléctrica velocidade entre a verde maleza. Probas as primeiras moras silvestres e a súa dozura transpórtache a outro mundo. E entón, diante da túa vista aparecen nais alegres bañándose cos seus nenos en praias de augas azul turquesa, nun país onde os liques aliméntanse das bagullas da tristura e do medo. Chega lentamente o crepúsculo e observas como un fantasma escondido entre a ramaxe vixía os teus pasos. Volve ese molesto inquilino que levas dentro e diche: «Agora, na túa vellez, só tes esta luz que baña as túas mans ao declinar da tarde».
Miras cara ao cumio da serra. Veste camiñando sobre a montaña contemplando a serenidade que transmiten os animais, as reses pacendo no ocaso, o rabaño de ovellas que se encamiña cara aos rústicos alboios conducido por dous cans con aspecto de cansados. Atravesas unha aldea que parece durmida, e rememoras cando saboreabas e respirabas o aroma que desprendían as adegas cando estaban as uvas pisadas.
E de novo fala ese que me murmura nas orellas cada alborada: «Nunca fuches Simbad. Atravesaches o ardente deserto da memoria camiño do país do frescor, aló onde os regatos flúen lentamente entre flores murchas». E respóndeslle: «A primeira vez que estiven no deserto, na compaña da miña dona, pareceume un inmenso océano de area e evocoume un cómic do Capitán Trueno titulado El bajel del desierto: un galeote con catro rodas e velame sucaba aquel ondulado mar de area. Non. Eu nunca fun Simbad. Non. Nós non viñemos dos misteriosos, bravos e exóticos mares do sur. «Non», dixo el, «ti eras do reino da choiva, da pequena aldea de sete fontes, e chegaches envolto no perfume da pobreza».