Juan Outón: «Gustaríame que todos puidésemos vivir cos nosos e onde nos apeteza»
BARBANZA
En los años anos 80, Juan Outón, residente en la parroquia muradana de Tal, decidió probar fortuna en Suiza: «Tiña traballo aquí, pero gañábase moi pouco e quería facer unha casa. Levado polos consellos de algúns veciños e axudado para conseguir un contrato de traballo, funme alá». Su experiencia en el país helvético no fue demasiado prolongada, porque su deseo de estar junto a su familia pudo más que el dinero que ganaba trabajando en el extranjero. Pese a todo, conserva un buen recuerdo de aquella etapa: «Había que traballar, pero entre o salario e o cambio de moeda, valía a pena o sacrificio que se realizaba».
Comenta que no vivió la etapa del chabolismo, ni se sintió marginado por ser una persona de fuera como, manifiesta, tiene escuchado comentar a algunos: «Estaba na construción. O traballo era difícil, especialmente polo frío, pero residiamos nunha casa que nos proporcionaba a empresa e nela tiñamos os medios necesarios para vivir con dignidade. Eu non estaba acostumado a facer tarefas do fogar, nin a comida, e alí tiñamos que facer todo os oito homes que estabamos. Cociñábamos ao chegar do choio e tiñamos que lavar e preparar a roupa, iso foi o que máis me condicionou na miña estancia en Suíza».
Explica este emigrante retornado que la rutina diaria era acudir del trabajo a casa, salvo los fines de semana, en los que iban a la ciudad, aunque había compañeros que preferían destinar el tiempo libre a realizar trabajos extra para obtener así mayores ingresos con el fin de mandar más dinero a sus familias: «Emigrar por falta de traballo é unha necesidade, non unha viaxe turística».
Manifiesta que no se arrepiente e, incluso, que tuvo suerte durante su etapa en el país. Sin embargo, sentencia: «Gustaríame que todos puidésemos vivir cos nosos e onde nos apeteza».