Barbanza: Despedida co himno galego e ao grito «ata sempre irmán»
Alumnos do Leliadoura fixeron unha homenaxe espontánea ao mestre Plácido Betanzos
RIBEIRA / LA VOZ
Ribeira, e especialmente Palmeira, despediu onte a un home que xa forma parte da súa historia polo seu paso pola política e pola pegada que deixou no ensino. De todas as súas facetas deron conta onte, no funeral de corpo presente, amigos e compañeiros de Plácido Betanzos García, falecido a madrugada do domingo.
O féretro foi recibido na igrexa parroquial de Palmeira por unha multitude, na que predominaban os alumnos de varias xeracións que tiveron en Plácido Betanzos un mestre excepcional, como se encargou de explicar o seu compañeiro Xesús Laíño, que dixo del que foi un profesor querido por todos os rapaces, que pola mañá fixeron unha homenaxe espontánea no instituto Leliadoura, e polos seus compañeiros.
Sensato e tolerante
Falou tamén o maxistrado da Audiencia Nacional José Alberto Fernández, amigo desde a nenez de Plácido Betanzos, lembrando que só morren as persoas que son esquecidas, e Plácido Betanzos «es inolvidable». Lembrou a súa sensatez e tolerancia, e a capacidade que tiña para non mesturar ideoloxía con amizade, ou de fuxir de personalismos no desempeño da súa función representativa no cargo de concelleiro.
Interveu, ademais, un amigo, para contar como foi o último ano, no que Plácido mantivo unha dura loita para superar a enfermidade, e como, o venres, xa moi débil, aínda foi capaz de dicirlle: «Camarada, estou ben».
Tamén tomou a palabra unha antiga alumna, para glosar a figura de Plácido como profesional do ensino, e unha representante da familia, para dar as grazas polas mostras de cariño e apoio ao longo dos meses nos que loitou contra a enfermidade.
Ao remate da celebración relixiosa, porque Plácido Betanzos era nacionalista, pero tamén católico practicante, segundo detallou o cura Marcelino Sánchez, o féretro, tapado por unha bandeira de Galicia e portado por alumnos e alumnas á entrada e á saída, foi despedido co himno galego, interpretado por un gaiteiro e un tambor, e cantado polos asistentes que podían conter as bágoas, para romper o silencio que seguiu aos aplausos co grito «ata sempre, irmán», dos compañeiros do BNG.
Grande como a duna
Moncho Ares
Dos meus ollos saen unhas bágoas de tristura. Vímonos no Chus e quédome coa forte aperta que nos demos. Que descanse en paz o noso amigo Cachorro. Gracias por todo camarada. Sempre o levaremos ti e máis eu no noso corazón». Esta mensaxe túa veume á cabeza o domingo pola mañá cando souben que o mal que levou a Manolo Dieste fixera o mesmo contigo, amigo Plácido, e fun presa dunha angustiosa soidade. Viñéronme á memoria os longos cafés que tomábamos no Noruego, alí, os tres, como se fose un combate de cordialidade no que a min me tocara ser o árbitro: o cachorro do PP e o líder do BNG. Discrepantes, coincidentes, pero nunca inimigos: «Arrepíntome das veces que lle din caña», dicías cando se foi: «Non tes de que arrepentirte. Queríache ben», respondinche.
Na lembranza de Plácido Betanzos
Gonzalo Trasbach
Houbo un tempo, cando nós eramos uns mozotes que tamén xogaban a ser uns machotes, nos que ninguén se atrevía a cruzar polo adro da igrexa. Mesmo os homes feitos e dereitos agardaban ao canto dos galos na amañecida para baixar á praia polo camiño pegado á horta da reitoral. Daquela, dende a nosa casa mesmo se ouvían cantar os galos da Devesa.
Canto tempo fai, miña raíña, que non escoitamos o canto dun galo? Agora só ouvimos o asubío do merlo, esa feliz forma negra de pico amarelo saudando dende entre as pólas das árbores do parque a chegada dun novo día, un pouco antes de que a mañá se emborrache de luz solar.
También en La Voz
Comentarios