Este Nadal souben a historia de dous norteamericanos que eran amigos desde hai máis de 60 anos, compañeiros de escola e do mesmo equipo de fútbol que compartían o descoñecemento da súa paternidade, un era adoptado e o outro non tiña pai coñecido, polo que ambos decidiron inscribirse nun banco de datos de ADN con intención de atopar ós seus verdadeiros proxenitores, e entón o programa púxoos en contacto e descubriron que ambos os dous eran irmáns.
Casos coma este ou máis complicados hai para todos os gustos, e a culpa non é de ninguén máis ca da forza das paixóns, do difícil que é controlalas, da vergoña e culpabilidade que provocan e do máis difícil que é recoñecer as súas consecuencias, que chegan a manifestarse máis aló dos seus actores nas seguintes xeracións.
Contábame un amigo o caso acontecido cun compañeiro seu de estudios, que cadrou sentar nas aulas cunha rapaza con quen axiña chegou a intimar e facer boas migas, tanto así que non só comezaron a intercambiar apuntes e libros, senón que tamén algún que outro aloumiño, e tanto era o gusto dun polo outro que xa era normal que entrasen xuntos nas aulas, que saísen xuntos e ata que xantasen xuntos, ata que este amigo meu se decatou e o advertiu, que non podía seguir con esa moza, porque ambos eran irmáns. Nas respectivas vilas sabíano todos, agás eles dous, porque as consecuencias dunha paixón son o secreto peor gardado do mundo.
Do complicado que é o apaixonamento cos seus flocos económicos ou de comenencia, temos unha boa ringleira de casos en cada vila e en cada novela, película ou peza teatral. Entre fillos ventureiros, silveirentos e lexítimos, de amor e de necesidade, podemos abrir o libro de nunca acabar, con casos tan entrambilicados como que desaparezan os cadáveres do camposanto para que non se poida descubrir o ADN. E das reviravoltas que isto dá temos a historia que se conta na peza teatral de Tracy Letts, August: Ousag country, ou en Os Maias de Eça de Queiroz. Conflitos que son consecuencia de actos nunca confesados nin recoñecidos, que abocan a unha paixón amorosa entre irmáns e nos lembran a cantidade de casos de endogamia que se poden dar por descoñecemento ou descontrolado apaixonamento, levando adiante un amor que nalgún momento alguén prohibe de forma drástica por un motivo tan involuntario entre eles como a súa relación de consanguinidade. ¿Cantos casos non haberá que sen sabelo xuntan os xens paternos (os máis doados de agochar) ata provocar iso con que nos ameazaba a Igrexa de que o incesto xera monstros, ou como nos advertía a filosofía do refraneiro: «Nas orellas ou nos pés has semellar de quen es».
Sexa como sexa, a endogamia, con bula ou sen ela, sempre estivo aí, xa fose para perpetuar a unha familia no trono ou para xuntar terras e territorios, no antigo Exipto e na realeza europea.
A endogamia, é un tabú cuxo caso máis soado é o dos veciños de Cambre, Daniel e Rosa, que cando se namoraron non sabían que eran irmáns, porque un criouse nun orfanato e outro coa nai despois de que seus pais se separasen, pero cando o souberon xa era tarde, xa o amor prendera con toda a forza e non tiveron valor para separarse.
Como se dun pecado capital se tratase, contra a calor da paixón necesítase a frialdade da displicencia. Pero é tan difícil...