Modesto Pose: «Nacín nos Santos Inocentes; un bo comezo»

Serxio González Souto
serxio gonzález VILAGARCÍA / LA VOZ

AROUSA

MARTINA MISER

La muerte de Allende lo azuzó para ingresar en el PSOE, aún en la clandestinidad, y todavía sigue en la brecha

07 abr 2019 . Actualizado a las 20:32 h.

Hubo un tiempo en el que las agrupaciones socialistas más poderosas de Pontevedra acostumbraban a tener claro por dónde había que tirar cada vez que se reunían. Entonces llegaba Modesto Pose (Malpica, 1955) con un grupo de compañeros de localidades más modestas [obsérvese el juego de palabras] y les torcía el pulso. Aquel tiempo, en el que recorría la provincia de cabo a rabo, percibiendo como coordinador sin apenas estructura los movimientos que se generaban en el seno del puño y la rosa, quedo atrás. Pero él continúa en primera fila. Es uno de los pocos históricos del socialismo gallego que figura en las candidaturas de Pedro Sánchez, en este caso como aspirante al Senado, institución que conoce perfectamente tras haber ejercido durante los últimos años como senador de representación autonómica. «Eu realmente non fixen nada para manterme aí, pero, nisto das listas, a roda do azar xoga moito máis en política do que a xente cre».

La historia de Pose es la de un chaval de familia muy modesta, que se queda huérfano de padre a los cuatro años y pasa su infancia en Barizo, una aldea percebeira al abrigo de O Roncudo y punta Nariga. «Agora Barizo é coñecida por ter un restaurante de estrela Michelin [As Garzas], pero daquela era coñecida polas cebolas, moi boas, e polos percebes, claro». Descubrir el mundo en Barizo debe de imprimir carácter. «Creo que se algún carácter imprime é a estabilidade. Fluctúo pouco, non son de grandes emocións, nin grandes paixóns, nin grandes tormentos. De feito, son bastante previsible». Tiene que ser cierto, cuando así habla alguien que las pasó canutas para estudiar y muchos años después sufrió la pérdida de un hijo. «Nacín o día dos Santos Inocentes, non querían terme, porque xa tiñan outro fillo, e unha vez que me tiveron querían que fose nena, así que non é un mal comezo», bromea Modesto. El caso es que a los once años llega un nuevo maestro a Barizo, coge a nuestro hombre y a otros cinco críos y los proyecta hacia el estudio. «Dicía que eu era moi intelixente porque sabía contar, pero na casa vivíamos moi apertados, a miña nai tiña unha pensión de 600 pesetas e o meu irmán xa estaba estudando. O caso é que acabei indo a Santiago, ao seminario. Había unha soa beca e fóronlla dar ao fillo dunha compañía de buses de Silleda, xa ves ti que solidarios».

A Modesto le hacen un test de inteligencia, que por lo visto estaban de moda. «Un lote criminal de preguntas, non me dera tempo a nada, e o crego que dirixía o asunto díxolle ao meu irmán que eu tiña que estudar moito, que ía moi xustiño. Cando marchei, logo de cuarto de bacharelato, quitei de nota media sobresaínte e matrícula de honra. Total, non podías esperar moito duns test americanos que interpretaba un cura».

Del seminario, a la universidad laboral de A Coruña, en la que por fin llega la beca. «Cubría absolutamente todo, mesmo a roupa». Aquel fue el germen en el que se gestó su militancia socialista. «Foi unha escola de esquerdismo impresionante, fillos de traballadores e xente maior mesturada con xente nova, moita conciencia social, e persoas que viñan de toda España, vascos valencianos...». La primera noche, Modesto les hace rezar a sus compañeros antes de dormir. «Aínda mo lembran hoxe». Pero de allí sale hacia la universidad militando ya en el PSOE. Era 1973. «A morte de Allende foi o que me decidiu e acabei contactando con xente que xa militaba. Curiosamente o meu irmán, José Manuel, era militante e eu non sabía nada. Cría que nalgo andaba, porque o detiveran varias veces... Era máis explosivo ca min». Pose cambia Químicas por Medicina y acaba optando por la especialidad de inspección. Se instala junto a Yolanda, su mujer, en Vilagarcía a mediados de los 80 y desde la capital arousana reactiva su militancia, esta vez de forma ya muy intensa. «En Vilagarcía quedamos porque viñemos un día e vimos a actuación dunha banda na Baldosa; era primavera ou verán e gustounos esa paz».

Con el tiempo, la coordinación provincial, su ingreso como diputado autonómico, la caída del bipartito en el 2009 -«non me colleu por sorpresa, pero foi moi duro: os pactos deben ser sólidos, non baseados nunha pelexa por saír máis na foto có outro»-, las purgas de Pachi Vázquez, la pérdida de las elecciones municipales como candidato a la alcaldía de Vilagarcía y el reenganche a través del Senado. De Pedro Sánchez valora «o tesón e a loita polo que cre», tiene a Abel Caballero «polo mellor alcalde de España... Polo menos» y aprecia, sobre todo, «a xente intelixente e sensata, con criterio».

Cal foi o seu primeiro traballo?

De camareiro mentres estudaba no colexio maior de San Agustín. Como médico, nas Pontes de García Rodríguez.

Votou algunha vez a un partido que non fose o seu?

Non, sempre votei ao PSOE, no que milito dende 1973, aínda na clandestinidade.