Papá, aprendendo a andar
25 dic 2023 . Actualizado a las 10:51 h.Fomos no meu coche unha mañá luminosa pero fría de outono. Na casa agardamos este momento durante meses, case un ano. Apenas seis ou sete quilómetros dende a casa ata unha finca con castiñeiros que herdou papá no val. Non deu palabra; observei que ía fixándose en todo, que ese traxecto estaba a supoñer para el algo especial, por iso tampouco quixen interromper. Seguro que neses contados minutos ían pasando pola súa cabeza capítulos da película -longa xa- da vida, nin que fosen en desorde e con tempos ou escenas completamente en branco e negro coma nesas cintas de cine antigo.
Era a primeira vez que papá saía despois de permanecer moito tempo na cama e despois nunha cadeira de rodas durante a recuperación. Cada vez que llo propuxen sempre obtiven unha negativa pola súa parte ata ese día. Aproveitei que era o seu aniversario; insistín en que se trataba do meu agasallo. Non podía rechazarmo. Despois de moito teimar dende primeira hora da mañá, aceptou pero así e todo cunha condición: había ser lonxe, nun lugar onde non nos viran.
Comprendín á fin que lle daba vergoña; era iso.
Os castiñeiros tiñan sementado de follas secas e de ourizos boa parte do campo, abertos moitos deles. Papá quedou ollando con abraio no coche cara as árbores mentres eu despregaba a cadeira de rodas. Disimulou para non choromicar e eu fixen que non me decatara. A mañá era enganosa; espléndida, pero ata a luz semellaba ter gumes e cortar.
Empurreino ata un carreiro máis ou menos chan e ofrecinlle as mans para erguelo. Papá virou a cabeza cara ambos os dous lados para comprobar que, efectivamente, non houbese ninguén arredor. Agarreino por cadansúa axila; non supuxo demasiado esforzo porque papá quedou coma un fío despois do ictus. Pregueille, termando del, que dese un paso, pero todo o que fixo foi ollarme calado, interrogándome con aquel seu mirar perdido.
Non se lembraba. Situeime detrás del asegurándome en todo momento que non caese, e adianteille algo unha perna, despois a outra, mentres papá repetía que que facía.
Recordeille que xogara ao fútbol, que fora un bo medio centro en moitos equipos da contorna. Veloz. Tíñalle ensinado naquel tempo fotos que o acreditaban. E imaxes de mozo cando ía a pé ata a cidade a estudar na vella escola de mestría; varios quilómetros de ida e volta, e despois aínda botaba un partido. Os 90 minutos en campos de pedregullos.
Intentámolo moitas veces despois daquela mañá e sempre na finca asegurándonos ben de que non houbese ninguén de preto. Sen desalentar. Que viñese e teimara era xa un éxito. Unha desas mañás, cando estabamos pelexando, caeulle un dos últimos ourizos na cabeza e rimos, moito; díxenlle que debía ser coma un sinal.
Sempre o mesmo ritual termando del e empurrando ambas as dúas pernas, coma un deses bonecos dos nenos, repetindo dúcias de veces a palabra “adiante” e a palabra “papá”. Máis veces adiante que papá. Esa mañá, nada máis erguelo da cadeira de rodas, sen lle dicir nada, botou un pé para adiante, uns centímetros, nada, medio pé, pero fíxoo só.
Toleei, el ata se asustou; despois asentíu, consciente de que dera un paso, o primeiro, que estabamos agardando tanto tempo. Chamamos á casa cunha ledicia infinda que a papá talvez lle parecese esaxerada, aínda que non comentou nada. Víase satisfeito. Que non sabía como fixera, dicíalle a mamá. Non importaba. Era quen, foi quen, ambos os dous estábamos certos de que despois dese habían seguir outros pasos máis con esforzo e co apoio das muletas; non moitos máis seguramente porque axiña cansa, pero si algúns máis. Polo menos para se desenvolver pola casa e fóra talvez, un paseíño pola beirarrúa e polo parque. Á vista de todos, con orgullo.
O primeiro paso estaba dado. “Coma o do home na Lúa!”, dixo papá comendo algunha palabra. Feliz.
Coma o do home na Lúa.