«Se hai un mínimo risco, non se pode xogar, nin sequera a porta pechada»

Iván Díaz Rolle
i. díaz rolle BURELA / LA VOZ

A MARIÑA

PEPA LOSADA

Iago Míguez sigue su rehabilitación confinado casi siete meses después de su grave lesión

21 abr 2020 . Actualizado a las 19:08 h.

Probablemente nadie tenga más ganas que él de volver a mimar el balón y sentir la tensión de la competición sobre una cancha de 40x20. Van a cumplirse siete meses desde su grave lesión y Iago Míguez al fin ve la luz al final del túnel. Con 29 años recién cumplidos, el mejor exponente de la cantera naranja explica que su rehabilitación avanza pese a los inconvenientes del confinamiento, y analiza con madurez la situación del deporte a causa del coronavirus: «Se hai un mínimo risco, non se pode pode xogar, nin sequera a porta pechada. Aínda a porta pechada, para que se xogue un partido teñen que meter a 40 ou 50 persoas nun pavillón. O perigo é evidente, hai que poñer a saúde por diante do deporte».

Tras cumplir un sueño al alcance de pocos, subir a Primera División con el equipo de su pueblo, apenas tres partidos pudo disfrutar el futbolista burelense de esta nueva etapa del Pescados Rubén en la élite. Sufrió una grave lesión en su rodilla derecha el 27 de septiembre, tras un choque contra el portero del Levante. Rompió el ligamento cruzado anterior y colateral medial, además de ambos meniscos. Unos dos meses después se operó en el hospital de Fremap, en Majadahonda, donde empezó luego su rehabilitación.

Iago Míguez se entrena en casa
Iago Míguez se entrena en casa

Desde entonces ha trabajado en solitario, sin ponerse plazos, para regresar. «Os médicos aconselláronme que priorizase volver ao cen por cen a volver pronto, que pensase máis en sensacións que en prazos. E a verdade é que as sensacións están sendo positivas. Aos tres meses volvín a correr, e iso xa foi un avance grandísimo», cuenta.

El estado de alarma, sin embargo, también ha supuesto un contratiempo para Iago. «A clínica pechou e tiven que volver a Burela. Teño exercicios para seguir coa rehabilitación, pero loxicamente non é o mesmo, e tamén me mandaron actividades desde o club. Trato de ver o lado positivo: isto dáme máis marxe, estou perdéndome menos partidos, e sigo tendo boas sensacións, vexo progresos, aínda que non vou arriscar porque prefiro tardar máis que recaer».

«Aínda a porta pechada reunirían 40 ou 50 persoas. A saúde debe estar por diante do deporte»