Na aldea falábase galego. Os avós nunca empregaban o castelán. Só miña nai o aborrecía, asociado a xente de aldea, de clase baixa, cando era nova, por iso sempre falaba castelán. Pasouno mal cando ía á cidade e a miraban con superioridade os señoritos que falaban “o castellano”. Por iso sempre evitaba o galego, para que non viviramos eses desprecios de xente insulsa. Pero os avós inundaban de galego o fogar.
Esa fala preciosa, que escoitamos desde que estabamos no útero de miña nai. Esa lingua que nos une a tódolos galegos que viven en Galicia ou que tiveron que emigrar a outros lugares, coma nós, á capital. Pero hai galegos en todas partes, e cando vou pola rúa e escoito galego, ou leo libros en galego, sempre me emociono. Porque me recorda a infancia naquela casa de pedra de douscentos anos. Casa labrega, casa familiar chea de aparellos, de recordos, de forza ancestral, que aínda perdura nos nosos corazóns.
«A xente sal da misa e vós na cama» frase repetida por miña avoa, cando preguiceiros, perdiamos as mañás dos domingos durmindo, ou facendo que durmiamos para non ir á misa ou que o avó decidira que había que acompañalo a alguna leira ou prado, xunguindo o burro ó carro. Un dos recordos mais bonitos da miña infancia, é ir deitada enriba da herba recén cortada, no carro, mirando ao ceo. Aquel vehículo de madeira pintado de azul que aínda está no alpendre da casa da aldea. Agora úsase como almacén de leña para a estufa. Recordo que cando subiamos costas, o avó accionaba un sistema polo cal o carro facía ruido coma se chocaran varias pezas metálicas entre si. E cando era necesario parar diciamos «xo burro». Cando medramos, tiñamos gana de ir á misa, pero porque quedabamos no monte coas amigas para estar de leria.
E mais adiante, cas amigas que pasaban os fins de semana na aldea, iamos á misa porque era a única maneira de facer vida social. Recordo o sábado de Pascua. O cura levaba refrescos e roscón, como agasallo por case dúas horas de misa. Era o día da auga bendita. Que sempre había que ter na casa. Auga bendita que desapareceu das igrexas por mor da pandemia do covid-19. Algo que ten ser durmir a miña nai porque non pode facer un bautismo simbólico ao neto recén nacido. Pero eso é outra historia.
Rocío Fariña. Financiera. 38 años. A Coruña.