Ocorrera na comarca do Deza un suceso que tiña atemorizada a poboación de Agolada. Un pequeno simio, sendo a súa presenza errante e fuxidía polas veigas buscando algo para levar a boca, xa que estaba fraco e esmirrado. Asustaba á xente alporizándose, mostrando os dentes e berrando.
Non todo ía ser tranquilo na aldea, xa que o suceso imprevisto percorrería a bisbarra alertando da presenza dunha «temida fera» que atacara a unha muller anciá mordéndoa. A cosa complicouse ao acudir a vella ao médico, que tivo que dar parte no xulgado.
Ao correrse entre os veciños tan grave asunto, obrigounos a recollerse nas súas casas, xa que o macaco podería aparecer deambulando polos tellados e currais. O xuíz deu orde de busca e captura para ser oído conforme ao dereito que tiñan ditos animais a ser tratados como semihumanos e xulgarlle. Para poder figurar no sumario tiñan que darlle un nome, acordando pórlle Roquiño do Monte.
Comparecida a mordida, soa e sen testemuñas, iniciouse a vista:
-Dígame, señora, ¿que ocorreu?
-Que un mono mordeume unha perna.
-¿E como sabe que era un mono? ¿Non sería un can?
-Coñecín ben que era un mono por velos na televisión.
-E dígame, ¿como foi a cousa? ¿Meteuse vostede con el?
-Non señor, estaba dentro da casa, collín un pau para espantalo e botouse a min.
-Señora, ten vostede dereito a esixir danos e prexuízos conforme a lei.
-¿A quen vou reclamar? ¡Nin sequera quixo virme un avogado!
-Trátase dun caso de xustiza gratuíta; síntoo señora, díxolle o xuíz.
Organizáronse batidas co alcalde á fronte, quen quería coller viva a besta para expola dentro dunha gaiola no medio da praza. O mono debeu cheirar que lle buscaban e non se deixaba ver. Sóubose que un veciño matárao, denunciándoo outro veciño que lle quería mal.
Xa ante o xuíz desculpouse:
-Señora, non tiven máis remedio que tirar de escopeta e pegarlle un tiro en defensa propia porque se botara a min.
Comentouse que o mono trouxérao un home que andara embarcado, e que estaba moi calado por se lle responsabilizaban da mordedura.