«O libro, por definición, eleva a calidade de vida das persoas»

B. R. Sotelino

VIGO

O autor vén de reeditar os relatos nocturnos reunidos en «Cemiterio de elefantes», que califica como «moi vigueses»

07 oct 2007 . Actualizado a las 02:00 h.

O escritor e directivo de Edicións Xerais, Fran Alonso (Vigo, 1963), ven de refrescar os pasados meses de verán coa publicación dunha edición revisada de Cemiterio de elefantes , un conxunto de relatos nos que a noite é o fío condutor das diferentes historias. A traxectoria de Alonso como narrador comeza con Tráiler (1991, Premio Blanco Amor de Novela), que xira arredor da vida e mitos sobre os camioneiros. Como xornalista é autor de Territorio ocupado (1998, Premio Losada Diéguez), unha crónica sobre o conflito saharauí, e ten tamén unha ampla traxectoria poética. A lúa no probador (1992), Persianas, pedramol e outros nervios (1992), Tortillas para os obreiros (1996), ou Cidades (1997), Premio Rañolas ao mellor libro infantil e xuvenil do ano e accésit do Premio Lazarillo. Os seus versos aparecen recompilados no volume Subversións .

- Este derradeiro libro publicado é unha reedición revisada con normativa do 2003. ¿É habitual facer isto na literatura galega? ¿Os cambios nas normas «obrigan» a repasar os textos? -Todas as linguas teñen constantes revisións da súa normativa ortográfica. A última revisión ortográfica do español oficializada pola RAE é de 1999 e do 2001, pero ademais teñen constantes actualizacións. O que pasa é que como no galego a primeira normativa oficial da súa historia é do ano 1982, o proceso de estandarización resulta moito máis recente e, polo tanto, máis chamativo e polémico. En todo caso, o máis importante dos cambios en Cemiterio de elefantes non é tanto a cuestión normativa (que son pequenos cambios) como a miña revisión estilística, que fixa un texto máis definitivo.

- Pasaron máis de dez anos desde que o escribiu. Ao mellor a noite xa non é a mesma e vostede tampouco... -É certo que pasaron moitos anos, pero a noite de Cemiterio de elefantes non é a noite da diversión senón a noite como sinónimo de vida, a noite cunha estética e unha forma de percibir o entorno distinto ao do día. A noite de Cemiterio de elefantes é a noite do silencio, da clandestinidade, da esperanza. E é unha noite que ten tanto poder que acaba devorando aos seus personaxes. E é un libro moi vigués.

- ¿De qué se ocupa o subdirector para a edición xeral, que é o seu cargo en Xerais? -A edición xeral abarca basicamente o ámbito literario, aínda que tamén outros campos como os libros de ocio. En realidade, todo o que non é libro de texto.

- O libro, como o teatro, sempre está en crise, o iso din. No caso do libro galego, ¿é certo? Editar se edita pero ¿quen le? ¿Qué sería das editoriais sen os libros de texto? -Eu sempre son optimista con respecto ao futuro do libro, porque sen libro non existe cultura. O libro, por definición, eleva a calidade de vida das persoas e iso non é demagoxia senón un feito real. O ámbito do libro galego ten dous problemas graves: o primeiro é que o seu desenvolvemento está ligado á normalización lingüística e ao feito que en Galicia asumamos que temos un sistema literario propio (moi potente, por certo); o segundo problema son os baixísimos índices de lectura, que precisan políticas institucionais moi decididas.

- ¿E iso cómo se consigue? -Na miña opinión, iso non se consigue tanto con campañas como coa creación de redes de bibliotecas ben dotadas, que realicen actividades de animación, e coa creación de clubs de lectura. É dicir, hai que converter o libro galego nun elemento sociabilizador.

- Unha dúbida: ¿Por qué o noventa por cento dos escritores galegos se adican ó ensino? -A verdade é que nunca contei o número de escritores-profesores que hai en Galicia, pero supoño que a relación profesores-escritores é normal en todas as culturas. Desde logo, a cultura francesa está plagada. En Galicia, por certo, tamén hai moitos escritores-xornalistas. Tamén é certo que a ampliación do perfil do escritor galego nos últimos anos fai que a súa orixe agora sexa moito máis diversa.

- Vostede tamén ten un blog na rede. O feito de «darlle de comer» quítalle moito tempo para dedicalo á creación literaria «tradicional»? -Debo recoñecer que o blog, se te deixas levar por el, crea adicción. É unha ferramenta fantástica, que permite a comunicación directa, sen fronteiras e sen intermediarios e iso é impagable. Eu trato de controlar moito o tempo que lle dedico a Cabrafanada, o meu blog, porque do contrario non podería escribir ficción.

- Lin nalgunha parte que escribe sempre escoitando a mesma canción ¿É certo? ¿Qué canción é esa? -En realidade o que fago non é escribir sempre coa mesma canción senón escribir cada libro cunha mesma canción, que é distinto. Son monótono pero non tanto. Cemiterio de elefantes escribino, se non lembro mal, cunha canción de Kenny G.

- Por certo, ¿está escribindo algo novo? -A verdade é que eu teño moitos proxectos literarios e moi pouco tempo. Ás veces estou con varias cousas á vez, como agora, aínda que ando, sobre todo, cunha novela. Pero nunca sei que é o que me vai querer saír antes á luz.