«O segredo é coñecer ben a pedra»

Montse García Iglesias
montse garcía SANTIAGO

SOCIEDAD

XOAN A. SOLER

Comenzó como albañil pero la rehabilitación de una casa en el año 1999 en Trazo cambió su destino para siempre. A partir de ahí, el teense Ignacio Carbajales Bouzón ya no dejó de golpear la piedra con su cincel

09 sep 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

«Cando por primeira vez collín un punteiro estiven fastidiado un tempo porque levaba golpes seguido. Tiña a man danada porque batía máis nela que onde tiña que darlle, e dicíame o xefe: ‘Por aí entra o oficio’. Que razón tiña!». De esa anécdota hace más de dos décadas y ahora las fuertes manos de Ignacio Carbajales Bouzón (Teo, 1981) ya no sufren esos golpes: «Xa podo picar na pedra case sen mirar», asegura entre sonrisas. Porque él tuvo claro que lo suyo era la cantería. Después de probar como jardinero con su padre y como carpintero con su hermano, empezó como peón de albañil y su destino cambió al participar en la rehabilitación de una pequeña casa en ruinas situada en la zona de Trazo.

 Pero, ¿qué fue lo que le cautivó para convertirse en cantero? «A pedra vese e o ladrillo, non. Ti fas un muro de pedra e sabes que vai estar durante moito tempo. Gústame velo», responde sin dudar este teense, que se dedica mayoritariamente a la mampostería y a la restauración, pero también realiza por encargo mesas, bancos, barbacoas... Antes trabajaba para una empresa compostelana y hace unos cinco años formó la suya propia, Galiza Restaura. Ignacio Carbajales explica que ha crecido la demanda para realizar trabajos de cantería. «Agora cada vez a xente quere restaurar máis. Cando empezou a pandemia houbo quen me avisou para que non fora, pero despois empezaron a chamar, a chamar...», explica.

Además, este cantero teense resalta que cada vez se elige más la piedra como opción constructiva: «Ti ves unha fachada en pedra e outra en cal, e a diferenza é abismal; loce moito máis bonita». Además, añade que a medio-largo plazo tiene ventajas porque «pintar hai que facelo cada dous tres-anos e a pedra dura moito máis tempo».

Y, ¿cuál es la clave de la cantería? «O segredo para traballar a pedra é coñecela ben porque hai moitas distintas. Antes, cando traballaba só pola zona de Santiago, a pedra era máis ou menos a mesma, pero, por exemplo, se vas para Lugo, xa cambia moito. Estiven nunha obra en Santa Comba e era moi dura, por exemplo», contesta. Ignacio Carbajales lo tiene claro: su piedra preferida «é a do país, o granito silvestre. Déixase traballar ben, non é moi dura».

A la hora de realizar las rehabilitaciones, para este cantero teense lo primordial es buscar que se asemeje lo más posible al trabajo original. «Gústame igualar o que había. Se vou a un sitio e vexo que hai tres tipos de colocación distinta da pedra non me agrada», afirma Carbajales, que entre sus trabajos recientes también tiene la rehabilitación del campanario de Santas Mariñas do Sar (Santiago). Y, ¿alguno recuerda especialmente? Además de varios muros, «que deron moito traballo», la restauración de A Vaquería, en Santiago.

Y si el trabajo en estos momentos ha crecido, lo que falta es relevo generacional para los canteros. «Non hai quen queira. Estiven buscando mozos para que traballaran con nós e non queren, pero pásalle a todos os oficios (...) Se fora fácil traballar a pedra, faríao máis xente», comenta. Él, mientras tanto, «sempre intentando aprender».