O presentador do «Luar» na TVG semella o colega que todos quixeramos ter
26 ene 2018 . Actualizado a las 08:32 h.Non ten obxecto describir a sensación que produce compartir unha longa conversa con Xosé Ramón Gayoso (A Coruña, 1956). É xustamente iso que está pensando. Esa voz, ese sorriso, esa soltura... todo igual que na televisión. Se cadra, na distancia curta, sorprenden uns ollos moi azuis e moi vivos. Gayoso semella o colega que todos quixeramos ter.
-Buscando na súa biografía atopeime con que foi campión de España de lanzamento de martelo.
-Si, en categoría xuvenil. Cando estudaba na Academia Galicia fixeron un equipo de atletismo e elixían á xente pola súa constitución. A min, que era gordechiño, puxéronme no lanzamento de peso, e logo pasei ao martelo. Eu suplía as miñas carencias físicas machucando a técnica, porque son moi teimudo. Un pouco en todo. E tamén era un tipo moi rápido. Cheguei a ter unha marca de 6,3 segundos nos cincuenta metros, que é unha marca moi boa.
-E despois fíxose avogado.
-Aos 17 anos tiven que elixir. Pensei en facer INEF, pero meu pai dixo que nada de lanzamentos e fixen Dereito en Santiago. E ata cheguei a exercer nun despacho madrileño.
-E como entrou na televisión?
-Pos foi totalmente casual. Eu volvín a Galicia e facía oposicións. Lémbrome dunhas a inspector de traballo e de acabar o exame e comentalo con outros opositores. O caso é que cando comezou a televisión fun deixar un currículo e dixéronme que xa o tiñan todo cuberto, que só lles facían falta presentadores. E eu contesteilles: «E iso como é?», ha, ha. Dixéronme que fose a un casting e que a cámara diría. E ata hoxe.
-E deixou as oposicións.
-Si. Un ano despois, acercouse un daqueles que remataran o exame a inspector de traballo comigo a saudarme, porque me vía pola tele. Sabe quen era? Feijoo.
-Cando comezou co «Luar», pensou que duraría tanto?
-Nunca. Lembro que despois de acabar a primeira temporada, Rodil Lombardía, que era o director da televisión, preguntoume: «Terá Luar outro ano de vida?». E Manolo Abad, que é o que dirixe o programa, e mais eu dixémoslle: «Home, creo que un ano máis, si», ha, ha. E xa estamos na temporada 26.
-Un caso único.
-Si. Hai un programa moi lonxevo tamén: Saber y ganar. Pero leva cinco anos menos ca nós, ha, ha.
-E en directo.
-E en prime time. O directo fai que sexa máis fresco, pero eu non entendo un programa de variedades que non sexa en directo. De non ser así, non teriamos matado ao Fary.
-...?
-Si, home. Iso foi nun programa cando o Fary xa estaba moi enfermo. Pasáronnos a noticia de que morrera e démola, pero non era certo. Foi unha zocada de carallo.
-Tamén lle deron algunha reviravolta con esas chamadas que fai á audiencia.
-É que somos moi falcatrueiros e facémolas a horas intempestivas. Pero foron poucas veces para as chamadas que levamos feito. A xente é dunha educación absoluta.
-A quen non puido levar ao programa?
-A Lola Flores. Non nos deu tempo. Julio Iglesias aínda é unha posibilidade. Con todos tivemos unha relación moi cordial.
-Ten tamén vostede a medalla Castelao...
-Si, aínda que esas cousas danme un pouco de medo porque cando vexo a listaxe da xente que ten esa medalla penso: «Non sei que fago eu aquí».
-Cantas fotos lle pide a xente?
-Buah! Fotos, vídeos, de todo. Eu son sociable por natureza e encántame o contacto co público. E dende pequeno, que xa recitaba na parroquia. Logo toquei nunha rondalla, e recordo como me gustaba estar no escenario.
-Xa ten 61, pensa en xubilarse?
-Que va, que va. A verdade é que son moi feliz facendo o que fago.
-Como lle chama a súa muller?
-Bolacho. Púxomo un profesor de matemáticas que me quería moito.
-E que tal na cociña?
-Eu son un gran comedor. Como absolutamente de todo, pero non cociño.
-Nin unha tortilla?
-Si, home. Sei cociñar. Pero fágoo pouco. Algún biscoito, que meus avós tiñan unha pastelería.
-Que lle gusta facer?
-Deporte. Vou ao ximnasio. E ler. Cheguei un pouco tarde ao mundo da lectura, pero se non leo ao menos dez minutos ao día, fáltame algo.
-Fágame unha recomendación.
-Calquera de Stefan Zweig. El mundo de ayer, por exemplo.
-Cal é a canción que vai incluír na «playlist» desta páxina?
-Pois una de Gilbert Becaud, que gocei moito cantando: L’important c’est la rose. Ademais estivo no Luar e tiven a sorte de poder cantala con el.
-Que é o máis importante na vida?
-O amor, no sentido máis absoluto da palabra. Ao fin, vimos a este mundo a querer e a que nos queiran. O amor é a forza que move o mundo.