Capítulo XXVIII da obra «A dúbida», de María Reimóndez, gañadora do premio outorgado por La Voz. Le aquí os capítulos anteriores
28 ago 2014 . Actualizado a las 07:00 h.Deli esperta no hotel sen mirar a hora que é. Sabe que é tarde porque llo di o corpo e sobre todo a cabeza. Resúltalle moi difícil tirar sentido do que acontece. Sente un bruar que lle atorda as témporas, como se estivese toda a noite nun bar coa música moi alta. Debe ser o volume da dor allea. Quedara de novo con Lala. Polo menos ía visitar os centros que puidese. Os que lle dese tempo.
Entrou no baño e espiuse. Observou novamente o seu corpo miúdo como se por el pasasen dez anos. Mais non amosaba alteración. Seguía pequeno e contido. O seu rostro prefería non miralo. Duchouse e ao saír puxo uns vaqueiros e un xersei. Onte ía demasiado «elegante», dixéralle Lala, e mercara algo de roupa entre unha cousa e outra, abafada ao entrar nas tendas como se doutro mundo se tratase, pensando en que dicirlle á dependenta. Se lle parecían axeitados os pantalóns ou mellor unha saia. Ao final, obviamente, non dixera nada. Aínda así os coches paraban ao seu carón, por moito que levase posto un chaleco da organización que lle dera Lala.
Deli suspira e baixa almorzar, aínda que non lle entra nada no corpo. Agardar por Lala é o peor que pode facer neste momento. Porque entón ponse a pensar que non ten nada, que o tempo corre e que Vicente pode saír libre en calquera momento. Polo menos se sae polo de agora non pode contactar con ela e a avogada sabe que non preguntará porque non quere saber o que sen dúbida xa intúe. O motivo da súa marcha. Non sabería que facer se Vicente aparecese. Se o tivese diante. Os pensamentos anéganlle os ollos mentres pasa as páxinas dunha revista.
-Bo día. Case boa tarde. Que tal durmiches? -Lala está diante dela. Como pode ter tal enerxía?
-Mal.
-Claro. Non perdamos aínda a esperanza.
A segunda casa non é moi diferente da primeira. Sobre todo o ambiente que domina cada recuncho. Os mesmos rostros. As mesmas tensións silenciosas que en momentos contados rachan o aire cunha disputa.
-As mozas que están nesta casa saíron dunha rede de pederastia que a policía desmantelou hai uns meses. As maiores, claro, as nenas están noutros procesos. Tíñanas encerradas nun piso no que, en cuartos ben luxosos e decorados ao xeito infantil, os homes podían facer uso delas e gravalas. O piso era algo espectacular, estaba claro que aló non querían ambientes sórdidos. Como se o que facían nel non fose sórdido. A rede caeu grazas a informantes mais ata o día de hoxe non deron identificado ningún cliente, nada máis as mulleres que rexentaban o local, proxenetas e un que subía certos vídeos na web.
A diferenza da outra casa, nesta aínda había menores que agardaban unha familia de acollida por teren só doce, trece e catorce anos pero no piso houbera nenas dende os cinco anos.
-Alicia -Lala fala coa moza que senta na sala diante dunha revista- esta señora querería que lle botases un ollo a unhas fotos.
-É policía?
Deli nega coa cabeza.
-É para ver se coñezo algún?
-Si.
-Non me gusta pensar nas súas caras.
-Entendo -Deli pon as fotos enriba da mesa con calma, resignada e sen azos para tentar convencela falándolle de Ana. Non podería facer algo así.
Alicia varre as imaxes de Vicente case dunha ollada. Os retratos varios que foi quen de arrincar de álbums e algunhas fotos recentes da prensa. Alicia colle precisamente unha destas últimas fotos.
-Coñécelo?
-A este non -di sinalando a Vicente-. Mais a estoutro si. A este si que o coñezo -Alicia vai engurrando o papel de xornal entre as mans contidas.
Deli fica un intre sen respiración. Este. Rafael Torreiro.