Como cada mañá, Mateo G.?L. camiña escoitando música no seu móbil. Prende o último cigarro que lle queda e guinda o paquete enrugado entre dous colectores. Pouco despois, agudizando a vista, distingue a figura desamañada de Carlos A.?N. na distancia. Alí está, ataviado co seu chaleque reflectinte, tentando retirar cunha espátula uns restos negros e pegañentos adheridos á beirarrúa. Acelera o paso. Sempre o atopa baleirando papeleiras ou varrendo a rúa, sen máis compaña que unha vasoira e un recolledor. Mateo G.?L. quita os auriculares das orellas, clarexa a voz e achégase.
-¿Viches o que pon o xornal?
Carlos A.?N. ponse de pé e dá a volta mentres seca cun pano a suor que se lle acumulou na fronte. A mañá de Oregón volve ser esaxeradamente calorosa.
-Aínda non. Nin sequera tomei café.
Mateo G.?L. mira a esquerda e dereita antes de mover os beizos. Logo colle aire e sóltao de vagar. Ninguén pode escoitalos. Soamente o paso estrondoso dunha moto a escape libre interrompe a conversa durante uns segundos.
-A Garda Civil detivo un incendiario con problemas psiquiátricos. Seica confesou ser o autor do lume.
-¿Estás de broma?
-Non.
-Xa che dixen que non nos podiamos fiar. Rematou todo. Non quero saber nada de vós.
-Sindo plantoulle lume ao monte. Non nos mentiu. Pero tivo sorte de que un tolo se empeñase en declararse culpable. Hai xente con moita gana de saír nos papeis.
-Perfecto. Pois se o fixo, temos unha débeda pendente.
-Algo non saíu ben. Quere vernos esta noite.
-Esquecédevos de min. Dame igual o diñeiro.
-Non digas parvadas. Impórtache tanto como ao resto.
Pola beirarrúa pasa unha parella de anciáns camiñando con pasos moi curtos. Carlos A.?N. recoñéceos e failles un aceno coa man. Uns poucos metros máis adiante hai unha cafetería aberta. Mateo G.?L. necesita nicotina.
-¿Queres que tomemos ese café?
-Estou traballando, Mateo.
A parella de anciáns detense ante un quiosco de prensa.
-Polo menos deixa que che merque o xornal. Así les a noticia.
Carlos A.?N. nega coa cabeza.
-Mira, Mateo. O meu cuñado leva dous días sen collerme o teléfono. Xa non quero saber nada de toda esta lea.
Carlos A.?N. segue varrendo a beirarrúa. Un autobús urbano detense na parada e vomita pola porta traseira un grupo de viaxeiros que se botan con rapidez ao paso de peóns. Carlos A.?N. saúda ao condutor, que responde batendo o claxon mentres o vehículo regresa á calzada.
-Se cadra é por iso polo que Sindo non quixo vernos a outra noite. Ese debeu ser o problema. Que o teu cuñado está ilocalizable.
Silencio. Carlos A.?N. bota o contido do recolledor no interior do carro e avanza uns metros. De novo ten que empregar a espátula. Unha farola oxidada está ateigada de autocolantes secos.
-Que se pudra cos cartos.
-Se queres unha explicación, esta noite vou pasar pola súa casa. Ás dez. Onte noteino algo nervioso.
Carlos A.?N. alónxase con xesto concentrado. Pensa en chamar de novo ao seu cuñado, pero non quere escoitar a voz metálica do contestador. É algo que lle araña as entrañas. Non pode soportar unha traizón de tal calibre.
-Terei que poñer algunha escusa na casa.
Mateo G.?L. encolle os ombros e entra naquela cafetería. Pide un café e distráese folleando un exemplar da revista Interviú. «Natalia Busmachiu. Unha das modelos italianas de Gaddafi». Parécelle interesante descubrir os gustos do mandatario libio. Minutos máis tarde, cando ergue os ollos aínda coas imaxes da modelo tatuadas nas pupilas, observa a Carlos A.?N. a través da fiestra. Fai moi ben o seu traballo. Non así o seu maldito cuñado.