Era domingo, ou iso me pareceu, e o fume das chemineas desvanecíase rapidamente na néboa, coma se as casas botasen o primeiro cigarro da mañá a grandes e espesas caladas que desaparecían axiña, confundidas na humidade do aire. De lonxe chegaba a puntual ladaíña dos galos, e un can empezara a ladrar ao paso dunha furgoneta branca, sobresaltado por ese son que producen os pneumáticos cando rodan polo asfalto mollado. Talvez fose a primeira repartición do día. O vehículo detívose diante dunha casa e unha muller nova colgou unha bolsa no pomo da porta. De lonxe pareceume que levaba unhas barras de pan.
Fíxenlle un xesto coa man á condutora, pero non me viu. Quería saber onde estaba o campo de fútbol. Bruno e eu andamos a beirarrúa baleira, alfombrada de follas acabadas de caer, sobre as que ata sentiamos as nosas pisadas. Ao pouco, atopamos un pequeno bar aberto, pero baleiro de clientes. Eu pedín un café con leite dobre e Bruno un chocolate quente, que bebeu enseguida. O dono, un home vello, indicounos o lugar exacto do partido: estaba moi preto, xusto detrás dunha pequena ermida de pedra ao outro lado da estrada. Percorreramos pouca distancia desde que saímos da casa, e pareceunos que estabamos moi lonxe. Entón, mentres remexía o café coa culleriña, lembrei que a Santiago rodéao unha extensa zona rural, chea de pequenas e descoñecidas aldeas, a miúdo esquecidas. Era moi cedo, pero na cociña do bar xa empezaran a asar castañas e cheiraba a caldo de verza. Cando marchamos, o home levantou a man. «Que gañe o mellor», despediunos.