Écomo un formigo, unha incomodidade. Entrar na panadaría e que todos sexan descoñecidos. Que na mercería de toda a vida agora só vendan trangalladas para os turistas e os peregrinos. É como o zunido dun vento glacial nos oídos. Que na praza grande do barrio haxa xente de todas as clases. Pero que ninguén sexa o teu veciño. Os maiores xa non parolan cando se atopan nas escaleiras e os pequenos nin chegan da escola nin fan nada de ruído.
Que a carnicería de abaixo xa non despache xarretes. Dende hai un tempo dedícase a vender regaliños. E de súpeto, un día, xa non poder premer o timbre para pedir un ovo, un pouco sal ou que me mires un segundo polos cativos. Que cada día haxa xente nova compartindo o edificio. Do outro lado do pladur tanto non hai ninguén como unha semana dormen vinte e cinco.
É como poñerse pingando e non ser quen de escorrentar o frío. Que nin os universitarios teñan xeito de alugar un piso. Que os veteranos vaian marchando e nunca sexan substituídos. Que se vaian baleirando aos poucos todos os edificios. Que cada día haxa máis gastrobares e restaurantes de autor e menos perruquerías e ultramarinos. Que o barrio rematase convertido nun decorado de Instagram para as fotos das vacacións duns descoñecidos.
É como unha aposta imposible. A do programa de pisos de alugueiro págase corenta a un. Corenta solicitantes para un só piso inscrito. Os prezos, á alza. O mercado, sen moverse un chisco. Nove mil vivendas baleiras nun concello que non chega aos cen mil veciños. Ai, Compostela. Un paraíso nos confíns do mundo que ha de morrer invadido polos pisos turísticos.