Trotamúsicos

Tamara Montero
Tamara Montero CUATRO VERDADES

SANTIAGO

03 may 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

Gustáballe. Como non lle había gustar saír para andar Compostela toda. Camiñar paseniño. Abrir as ventas para deixar pasar a humidade, ese recendo tan característico a pedra. Gustáballe. Non lle había gustar. Cada noite era distinta. En cada porta, unha sorpresa. Ía paseando amodo, escoitando as súas pisadas molladas mesturándose co son das badaladas. Moitas noites chovía. Claro que chovía. As máis das veces era só poalla, un finísimo velo co que se esvaecían as liñas rexas de todas as prazas. Pero ai, algunha noite non era tan doado. Algunhas noites zorregaba. E había que buscar onde pasar a treboada.

Entón abría unha portiña, e o primeiro, a bafarada. A calor, a xente. A esmorga. O ruído das copas, dos que piden unha taza. E despois, alí estaban. Sempre cara ao fondo. Ás veces eran tríos de jazz. Ás veces cantautores con guitarra. Outras, grupos punkis coas chaquetas de coiro e as perneiras rachadas. A uns dáballes polas versións. Outros preferían lanzar o que eles mesmos compoñían. Había que se atrevía co inglés, pero coa fala tamén se fai arte. Tamén se canta. Gustáballe. Como non lle había gustar atrás de todas as portas había unha foliada. Se podías pasar a noite enteira saltando do rockabilly ás badaladas.

Aínda hoxe sae polas rúas. Abrindo as ventas. Respirando o cheiro dos séculos amoreados nos soportais, nas fiestras, nos patios, nas hortas, nas casas. Nas prazas. E agardando que hoxe si, hoxe tamén, pete nunha porta e apareza unha banda. E botar unhas pezas. E se sabe a letra, cantala. Porque se hai unha materia da que está feita Compostela, non é a pedra. É a creatividade dos que a andan.