«É mellor sentirse pequeno e vibrar na mesma frecuencia na que todos están nese intre. Así non hai problema, sentirse un máis». Referíase así nas redes sociais Fran Pérez, coñecido de forma artística como Narf, á sensación de actuar ante un ateigado Teatro Principal de Compostela. Esa Compostela que o veu medrar musicalmente e que tamén o veu morrer. Foi no Principal onde se despediu dos seus veciños. Fíxoo xunto a Timbila Muzimba. A banda de Mozambique era unha das súas debilidades, como tamén o esa o seu país, ao que puido regresar este mesmo ano.
Días antes do concerto do 23 de outubro no Principal, presentábase no Auditorio de Galicia o Womex, no que tamén participou Narf. «Son unha cidade futurista ca alma enredada na espiral. Arcos, casas, flores de pedra que alguén sementou. A calma no medio do vendaval [...] A maxia aparece, invade e transforma. Os camiños son ríos; a pedra, manancial», así describe Santiago na súa canción homónima, que foi recuperada por Martiño Noriega no seu discurso para o festival de músicas do mundo. Onte, o alcalde referíase a Narf como «patrimonio da cidade», onde «a música soa máis baixa agora que non está». Pois Fran Pérez deixa un oco moi grande na cultura compostelá, que lle debe, entre outras cousas, o feito de ser un dos catro fundadores da sala nasa, actualmente denominada Malatesta, un dos lugares máis activos na celebración de concertos hoxe en día.
Só hai que facer un repaso polas redes sociais para ver todo o agarimo que Narf espallou polo mundo adiante. Políticos, artistas, xornalistas e afeccionados non quixeron deixar pasar a ocasión de lamentar a súa perda. Iso fala por si só da gran pegada que deixou na sociedade galega.
Tiven a oportunidade de falar con Narf unha vez con motivo dunha actuación. Non recordo exactamente de que conversamos, pero si que reteño a seguridade e ledicia que expresaba ao referirse á música que facía. Recordo que desde entón comecei a escoitado máis e gustábame moito unha versión que fixo dun dos poemas en galego de Federico García Lorca. El só, coa súa guitarra modelo Gibson SG granate, na antiga porta da editorial Nós: «Chove en Santiago, meu doce amor. Camelia branca do ar brila entebrecida ó sol. Chove en Santiago na noite escura. Herbas de prata e de sono cobren a valeira lúa». Hoxe chora Santiago e Galicia, pero para o recordo quedará un último concerto no Principal que tan ben soubo describir Uxía, unha das compañeiras de viaxe de Narf: «Non houbo escenario e platea, eramos unha soa cousa, unha grande familia pirata na cuberta do barco. Cantamos, bailamos, choramos e aplaudimos desde as entrañas e a emoción. Estivemos no teatro de todos como cidadáns libres dunha Galiza imaxinaria e dunha Compostela hospitalaria e futurista coa alma enredada en espiral». Ata sempre, Narf.