O soño americano vense abaixo por días porque a circunstancia de ser presidente está por riba da de ser negro.
30 ago 2013 . Actualizado a las 07:00 h.Miley Cirus acaba de demostrar que todos os soños dourados de Disney acaban sempre en pesadelo poligonero e que dentro dos caramelos hai un veleno. Antes de que caira dos candelabros adolescentes Miley Cirus tiña un centro comercial chamado Hannah Montana, ben vixiado polo seu pai. O soño americano con raíñas adolescentes con mechas ad hoc.
O soño americano vense abaixo por días. Non só porque Cirus converta a Madonna nunha artista, senón porque as peores desconfianzas sobre a novidade dun presidente negro vanse confirmando: por riba da circunstancia de ser negro está a circunstancia de ser presidente dos Estados Unidos. E as únicas armas de destrución masiva que consenten os presidentes dos USA son as propias. Sorry, Barack, you cannot.
Un veleno é un arma química. A estas alturas estatísticas da morte en Siria, preocuparse polo xeito en que matan é un formalismo que, pola vía de sinalar como peor un xeito de matar, semella facer aceptables os outros. Os adolescentes americanos pasan de ver Hannah Montana a convertirse en policías do mundo. Cambian os cometidos, pero o esquema mental é o mesmo.
Do outro lado do soño de Luther King está o pesadelo no que está metido Obama. O soño da razón produce monstros. Mentras os norteamericanos soñan nós vemos os seus pesadelos en forma de avións non tripulados.
Pero América é grande. Tan grande como para ter o exército máis grande do mundo e músicos deitados na outra caeira da montaña rusa que é a política norteamericana.
Damien Jurado conta as outras historias: as que non teñen trompetas, nin cabalería, nin axentes secretos. Unhas historias con destino ao desencanto, ao retrato do doutro Jekill cando esperta como Hyde, que é maior parte dos días da súa vida. Como esa historia de Miley Cirus traballando de princesa e aprendéndolle ao mundo a auténtica imaxe dos pesadelos.
Teatro Principal
Días: Mércores, 4
Horario: 21.00
Entradas: 12 (anticipada), 15
Circo | De gorra
A química do lume
Un dos números que perdeu prestixio nos últimos anos entre a economía de guerra que fan os artistas de circo na rúa foi o de xogar co lume pola boca. Os espectadores miran o horizonte e ven os fumes negros que marcan os puntos cardinais e non queren ver a ninguén botando lume pola boca como un cidadán indignado, dicindo o que pensa destes gobernos.
Os malabaristas renunciaron a botar lume pola boca porque son xente con sentido común e non está o monte para metáforas. Pero tamén porque, como xente intelixente e temorosa do mundo, non queren darlle motivos a autoridade para que os sinalen co dedo de manipuladores do lume, que xa bastante teñen con discutir sobre se Praterías é ou non un territorio para facer monerías ou só un espazo para facer negocio.
Hai quen conta os lumes nos montes como se fosen unha maldición bíblica ou un mal das circunstancias. Pero o lume é unha reacción química, como un arma e o presidente dos Estados Unidos debería comezar a preocuparse dos lumes galegos como parte da súa estratexia global.
Os lumes, como todas as cousas, teñen unha causa. Pero os gobernos sempre din que é azar cando non queren que se saiban a causa das cousas. Pasa co lume e coa corrupción. Pasa con todas esas cousas que nunca teñen pai. O mal non acouga porque é orfo e nunca tivo quen termara del.
Os pallasos e os malabaristas xa fan o seu traballo antes de exhibir o revés da gorra. Eles mesmo poden permitirse ser inxenuos no seu traballo. Pero o resto non. Ni co lume, nin cos cartos nin coa química que nos baixa polo corpo.
Rúas do casco antigo
Días: Ata o 4 de setembro
Horario: 18.00 e 22.00
Lugares: A Quintana, Praterías, Toural
Música | Fanfarlo
Feliz aniversario sen cometas
Houbo un tempo no que os cometas gozaban do favor animoso do público e da complicidade interesada dos poetas. Houbo un tempo no que por cada cometa que atravesaba o ceo había outros dous mil publicados, porque todo o mundo quería ter un cometa pasando por riba de calquera día sinalado no seu calendario: os días de aniversario, por exemplo.
Pero quizais a timidez dos cometas non se sentiu a gusto cos retratos redactados polos narcisistas, nin pola existencia de minorías caprichosas que esixían que os meteoritos pasaran exactamente no mesmo momento en que o señor da casa prendía o habano diante das súas amizades. Os cometas retiráronse porque o seu é respectar as leis da natureza.
Daquela quedou esa nostalxia lenta, retro, amable e algo épica, como de ferida pequena, de cando o ceo ofrecía prodixios insuperables. Eles non están. Pero nós podemos dicir: feliz aniversario mentres imos quedando sós.
Cidade da Cultura
Días: Sábado, 31
Horario: 21.00
Entradas: De balde
Petición Popular
Música | Raphael
O trauma das grafías
Hai días que parece que Raphael e Paul McCartney comparten médico. Ou dieta. Musicalmente non se parecen, agás que teñamos a súa vontade de seguir nos escenarios como un rasgo musical.
Cando Rapahel decidiu, hai moitos, moitos anos, cambiar a grafía do seu nome sen que mediara vontade reintegradora polo medio, houbo unha bronca na miña casa. Meu pai non entendeu que facía aquel rapaz desbocado, arrastrando americanas polo chan (en fin, chaquetas), xesticulando como se estivese espídico e, por riba, cambiando o nome para una grafía imposible no seu modo de ver. Desde aquela non puiden máis con Raphael e o seu pequeno tambor. Cada vez que canta vénseme á cabeza a imaxe do meu pai facendo unha crítica integral do mundo.
A Quintana
Días: Mércores, 4
Horario: 22.30
Entradas: 20 euros