A memoria no calzado

Camilo Franco (camilo.franco@lavoz.es)

SANTIAGO

Tamara de la fuente

Andamos desorientados porque as areas no calzado son como a memoria: non deixa de importunar

17 ene 2013 . Actualizado a las 12:19 h.

TEATRO: «TOKIO3»

A unha empresa construtora deulle un día por quitar a area toda dunha praia: os paraísos só pagan a pena se as estradas que levan ata eles están ben asfaltadas. Cando acabou o traballo descubriron con horror vacui que non había nada: nin paraísos perdidos, nin solares recalificables, nin o outro lado do mundo, nin pancartas de conservacionistas, nin especies en perigo de extinción.

Ata hai pouco, a praia era o lugar no que a xente gastaba as vacacións por riba das súas posibilidades. Como agora xa non é exactamente así porque imos a comezar a veranear no rocho (se están nos sótanos son frescos, pero se son baixo cuberta pasaredes un mal verán), as praias pasarán a ser o lugar común da nostalxia. Porque todos pensaremos que houbo un tempo en que eran nosas e cando todo se puña do revés quedaba a posibilidade de correr contra elas como Antoine Doinel.

Pero a nova onda veu do lado contrario ao razoable e, desois dos recortes, as praias son só o lugar no que o mar xa non pode avanzar máis.

Digamos que as praias foron o lugar as crebas. O territorio no que quedaban abandonados (podería dicir varados, pero a estas alturas da nómina me cago na poesía) os restos dos naufraxios. Agora seguirán sendo o mesmo en canto vaian quedando a monte os paseos marítimos. Os restos, agora, en lugar de vir do mar chegarán de terra, procedentes dun naufraxio moito máis grave provocado, basicamente, por esa calma bovina con que respondemos a todas e cada unha as veces que nos expropian un dereito.

Os románticos (que tanto e tan ben se equivocaron) aseguraron que sen praia non hai paraíso e, de xeito prudente ou didáctico, Voadora ofrece unha interior. Ten clima benigno, cancións pegadizas e un sentido do humor que non é propio dos tópicos, nin do de cáncer nin do de capricornio.

Cando as empresas construtoras descobren que debaixo da praia non hai nada que facer, comezan a preocuparse polo de arriba. E por aí andamos nós. Deambulando polos espazos que o capitalismo deixa libre e sen atrevernos a lanzar un ataque preventivo. Andamos incómodos porque a praia é moi suxa e non hai xeito de non emporcarse. Desorientados porque as areas no calzado son como a memoria: non deixa de importunar.

Teatro Principal

Días: Venres e Sábado

Horario: 21.00

Entradas: 10 euros.

Dir: Marta Pazos. Con: Jose Díaz, Borja Fernández, Uxía P. Vaello, Hugo Torres, Sergio Zearreta.

TEATRO: «A ESCENA» | Non animedes aos artistas

As divas e divos son un subxénero literario inesgotable e que, se sorprende por algo máis que por estar baseado en feitos reais, é por esa pregunta inevitable, que se evita permanentemente, sobre por que se lle aguanta tanto a xente que non estamos seguro que teña empatado contra ninguén.

Ademais desa historia de que todo o mundo quere centos de toallas de cores e papar marisco cando actúa en Galicia, o divismo mal levado é unha espiral que obriga aos artistas igual que obriga o circo: cada día hai que facelo máis difícil.

O asunto é unha diva (Luisa Veira) experimentando os problemas dos momentos previos á actuación. A diva ten que darse a valer e para iso quen mellor que o asistente de produción (Luis Vivanco). Hai un combate de séculos entre os dous, pero grazas ao microteatro só durará 15 minutos. Para saber quen gaña haberá que ir. E que conste que nunca entendín por que cre todo o mundo que o escenario é máis duro que o andamio.

Regadeira de Adela

Días: Hoxe e mañá

Horario: 21, 21.30 e 22.00

Entradas: 3 euros

MÚSICA: ELLIOTT MURPHY | Nada a ver coa música dos oitenta

Un dos problemas cos malditos é o postureo dos seus seguidores. Iso que, ultrapasando os anos, Valle Inclán podería chamar poñerse estupendos. No rock e na telefonía móbil acontece que cando, por algunha casualidade da vida, a xente decidiu mercar o produto axeitado, van os seguidores e os especialistas e corren a axitar a cartelería do superado.

Eu non escoito a Elliott Murphy como un maldito do rock, nin da poesía do rock, nin maldito de nada. Non coñezo a opinión que ten del a súa familia ou a comunidade de veciños na que vive. Igual é un repunante.

Pero musicalmente é un artista sen contemplacións, capaz de manter o tirón tantos anos sen baixar a liña de resultados. Mantendo a virtude do rock americano de sonar compacto e duro sen ser ruidoso.

Ten máis virtudes, incluso para cabeciñas moi orientadas ao britpop. Ten virtudes melódicas sen empalagos e mesmo é algo máis elegante que Bruce Springsteen a pesar de que o prezo das súas entradas son moito máis baratas (isto tamén debería computar como virtude).

Hai máis argumentos no haber de Elliott. Por exemplo, non tivo nada que ver coa música dos oitenta nin con ese revival co que queren convencernos de que o mundo é igual de estúpido que entón.

música Elliott murphy

Sala Capitol

Días: Hoxe

Horario: 21.30

Entradas: 18 euros + gastos. A Reixa e salacapitol.com

Elliott Murphy e Olivier Durand

TEATRO: «O REFUGALLO» | As sobras pasaron de moda

A toda esa xente que ten o síndrome de Dióxenes, pero só cos cartos, hai que lle anunciar desde xa que os sobrantes están pasadas de moda. Que está mal visto que sobren cousas e amorear cousas que non se utilizan.

Porque sobrar, sobrar, non sobra nada: só hai que saber a quen lle fai falta. E movelo. No que ten que ver cos cartos, os ricos están pasados de moda. Pero son moi capaces de vivir así o resto das súas vidas. Para o resto é mellor non desbotar nada, revisar todo para descubrir cantas cousas teñen máis valor de uso que valor de cambio. Aproveitar antes de que alguén decida que o refugallo seremos nós.

Salón Teatro

Días: Sábado e Domingo

Horario: 18.00

Entradas: 5 euros. En taquilla. Berrobambán e Bichakadela. Texto: Paula Carballeira. Dirección: Chiqui Pereira.