Anxelo Rey, orfo e con dez anos, encomezou coidando rabaños, como axudante de muiñeiro, aprendeu a ravechar o mel por mandado, algo de cantería, e, no lugar da Hermida, tamén o fixo co amor. Alí arraigou enteiramente, criando, coas maquías brancas dun muíño, unha familia.
Agora, pasados os anos e dende a súa cadeira de rodas na residencia, acercando o caderno e lapis de cores á mesa, púxose a observar a rotación entrecortada das estrelas e lúas laboradas para aquel firmamento bidimensional da segunda planta, así como a quietude habitual e resignación dos demais residentes na sala principal, onde cada ancián atendía calado os seus pensamentos ou xuntábanse derredor da pantalla informativa, acaso obrigados por pequenos refugallos de compromiso.
Ao fondo da sala había dúas fiestras de corredía e, nunha delas medio aberta, unha abella loitaba dende o interior contra a súa transparencia. O seu movemento chiscou dentro del, aguilloándolle os recordos. Ao momento, acordouse dos cortizos no alto da Ferrería, que bulían vida cara ao leste, e tamén daquelas mañás que achegaba as ovellas a carballeira da Bexa, onde a natureza tinguía o resío pendurado nas follas con reflexos perlados, convidando a todos a súa festa de cores; deseguida quixo debuxar o seu val de Guixar, aloxado no seu recordo coma un colo de nai, e onde xa a claridade esmoecía trémula nos últimos meses.
Debuxou un val de vertentes anguladas que se xuntaban ó norte, nunha cincenta polar; un arco da vella nun día desanubrado e, nunha das súas baixadas, unha canle xuntaba dous muíños, péndiles como acordes da súa música ó son dunha moa; imaxinou carballos, castiñeiros e ameneiros, que se confundían nun verde apreciable e longo; ondeou en violeta un río cantareiro, renacido dende o pozo dun regueiro, e cun pontellón chairo onde se adiviñaba rechán; lembrouse dunha cerdeira que enchía o seu ceo de vermello, e, o seu carón, unha nena con dúas trenzas, que sorría e ollaba polo verde; nun campío, un carro, unha vaquiña marela e ceiba, e un cabalo de dócil negrura, co vento sempre enganchado no rabo, e tamén puido escoitar o chío melódico dun merlo, naquela tarde de recordos e de pingueiras sobre o seu val de papel.
José Avelino Fernández Lorenzo. Florista. 57 anos. A Coruña.