As Moiras aburríanse. A xove Cloto toqueaba sentada sobre a pila de roupa de marca desfeita que usaba para sazona-lo Fío da Vida con fama e fortuna.
Un ruído amortecido de maquinaria en funcionamento coouse na estancia e Átropos -a súa silandeira e mortífera irmá-, apareceu pola porta, limpando nun pano as engraxadas mans. O Tear de Dédalo, con todo o traballo que aforraba, era un enxeño complexo que había que aceitar de vez en cando. Tarefa coa que se mantiña ocupada. Ó sentila, Cloto esvarou pila abaixo coma nun tobogán, tocou chan e ergueuse dando un pinchacarneiro.
Cun aceno, as dúas Fatas dirixíronse ó cuarto da súa outra irmá. A situación xa duraba demasiado. Láquesis levaba encerrada máis dun mes escribindo.
-Remataches xa con esa «novela». Aquí fora andamos man sobre man -irrompeu Cloto.
-Non é unha novela. É un resumo -puntualizou Láquesis.
-¿Un resumo con máis de dous millóns de páxinas? -roñou a pequena Cloto.
-Da historia humana desde a Creación. Cousa que non tería que facer se alguén lembrase onde carallo anda o Tapiz do Destino. ¿Non entendes que non podemos enxeñar nada novo sen saber o que fixemos antes? ¿Queres que os mortais vivan nun constante déjà vu?
-As cousas pérdense nas mudanzas, é lei de vida -¿que máis daba? A historia sempre se repite, filosofou Cloto.
-Mira, se tanto che preocupa contratamos un bolseiro. Alguén do estilo de Sófocles, Molière, Dostoyevski, ou ese rapaz novo: Martin. Tenche boa man para a epopea tráxica -continuou, para deseguido recrear o inmortal «mutis polo foro», cando viu incharse unha vea na fronte de Láquesis. Átropos encolleuse de ombros e marcho atrás dela.
Láquesis quedou soa, coa pluma e o tinteiro.
-Teñen razón. Nunca vou dar acabado -suspirou.
Baixou ó soto. Sacou o Fío da Vida maila Madeixa dos Soños do Tear e botounos ó lume. A Fata pechou os ollos e contivo o alento. O universo esmoreceu de súpeto. Ó momento de escuridade seguiuno unha explosión de luz e acompañouno un berro fraterno.
-¿¡Que carallo fixeches!?
Láquesis refregou as mans.
-Ben, comecemos de novo, e desta vez vou tomar nota de todo. Por duplicado.
David Meirás Lata. Recepcionista. 41 anos. A Coruña.