¡ARRE HO! | O |
07 jun 2003 . Actualizado a las 07:00 h.POIS é unha pena, si. O do Festiclown, digo. Parece ser que problemas financeiros impedirán que se celebre este ano, e ben que o sentimos algúns. Non se crean que é moi doado rir ultimamente, a menos que sexa con esa risa que preconizaba Castelao, esa de vaia un chiste, pero maldita a gracia. Por uns días, Pontevedra convertíase nunha cidade encantada: un podía atopar pola rúa un tipo que perseguía e imitaba ós paseantes, mosqueando notablemente ós xubilados máis atildados; ou unha comitiva de turistas vestidos de cores e con caretas de pataca, sacando fotos ás tendas de 24 horas e ós cafés máis casposos. Atravesaba un calquera praza con toda a présa do mundo e alí estaban, lavando os dentes, con quilos de pasta e unha garrafa como billa, Jango Edwards e os seus alumnos, rociando ó auditorio con saliva enxabronada. Entrábase no teatro Principal, habitualmente ocupado por plenos municipais e outros mesteres terriblemente trepidantes e divertidos, e podíase ver a Leo Bassi cuberto de po e amianto das Torres Xemelgas, ou ó Loco Brusca revirando o xesto ata deixar de parecer humano, ou ata parecelo máis que nunca. Un torcía a esquina, e ¡zas!, alí estaba un mago co nariz colorado, sacando panos do sombreiro e facendo desaparecer cartas da baralla, rodeado por corenta nenos hipnotizados. Se no medio dos pequenos viron un máis grandón, con gafas, pouco pelo e coa boca moi aberta, ese era servidor. Si que é unha pena, isto do Festiclown. Digo eu, ¿eh? Que xa sei que para rir a cachón sempre nos quedará o noso país, un país de coña, un país sobrado de pallasos. Pero en fin. Que non é o mesmo.