«Este sensor non é un luxo, é esencial para a mellora da vida de Noa»

lara deprada OURENSE / LA VOZ

OURENSE

Íñigo Rolán

Noa e a súa familia acaban de recibir un novo sensor de control para a súa diabetes

13 ago 2019 . Actualizado a las 05:00 h.

Manoli Gago (Verín) é a nai de Noa, unha nena que dende os dezasete meses sofre diabete de tipo un. Grazas a unha ampla de recollida de tapóns e a actividade de Amigos de Galicia conseguiron un sensor que axuda a controlar á pequena e a facer a súa vida máis sinxela. Este foille entregado onte pola Asociación nas inmediacións do Concello de Verín.

-Cal é a situación actual coa súa filla?

-O que ocorre é o que se expón. Teño unha nena con diabetes de tipo un dende que tiña dezasete meses, sen ningún tipo de sensor que lle axude porque non están financiados. Só a partir dos catro anos empezan a ser cubertos polo Sergas, en idades inferiores nada. Isto provoca que sexamos os pais os que o paguemos do noso bolsillo, e como xa se especificou o prezo oscila entre os catro mil euros, e de aí para arriba, co cal non todos os pais o podemos permitir. Este mecanismo é algo completamente esencial porque unha nena pequeniña como Noa, en ningún momento che pode dicir como se atopa, se ten glucemia alta ou se está en hipoglucemia, en hiper... En ningún momento es capaz de saber como está ela. O Hospital de Ourense si se portou moi ben con nós, e amoso dende aquí o meu agradecemento, pero eles fan o que poden, o que está nas súas mans.

-Que foi o que lle fixeron alí?

-Puxéronlle unha bomba. Isto provoca que xa non necesita tantos pinchazos ó día. Ata o de agora estaba soportando unha media de seis a oito pinchazos con bolis para pasarlle a insulina para poder mantela máis ou menos estable.

-Pero a maiores precisaban algo máis?

-Si claro, o sensor que é este que acabamos de conseguir, que repito non está financiado polo Sergas. É un caso moi complicado porque é unha nena moi pequena. Agora empeza o colexio e isto cáusanos medo xa que ó non estar eu ten que estar controlada por terceiros. Coñezoa bastante ben e coñezo tamén os síntomas das súas subidas, das súas baixadas e vouna controlando, pero eu non vou estar con ela. Precisamos entón a boa vontade da súa profesora ou profesor para que con este novo mecanismo poda levar un control.

-Antes de conseguir este avance tiveron algunha outra axuda?

-Non, en ningún momento anterior nos facilitaron nada. A axuda que recibimos procede da educadora de Ourense, e da endocrina que está ó tanto da súa evolución. Resaltar que dentro das posibilidades que elas tiñan, e do que está financiado polo sistema de saúde si que fixeron todo o que puideron, pero outra axuda similar ó que hoxe se nos concede non a tivemos nunca.

-Este produto mellorará a calidade de vida súa e da súa filla?

-Si, moito. Estamos falando dun cambio de poder durmir unha noite completa, a ter que levantarte en múltiples ocasións para facerlle probas e coñecer como está a cada moi pouquiño tempo. Había que pinchala no dediño, sacar a gota de sangue e controlar como se atopa.

-Isto agora vai a cambiar radicalmente?

-Haberá un cambio notable porque agora toda a súa información irá dende o sensor que manda os datos ó teléfono que nos facilitaron.

-Pode entón, dende o colexio ter o control a cada intre tamén?

-Podo eu controlala, pode facelo tamén o meu marido dende o seu traballo e a profesora tendo un teléfono enriba da mesa tamén pode facelo. Conseguiremos unha calidade de vida moito mellor porque obtivemos algo que é esencial en casos como o que nós vivimos. Non é un luxo, é un tratamento, que non todos os pais podemos permitirnos. Cun soldo en casa, son 4.000 cada ano só nisto. É moi difícil.