Souben do papa Francisco, sen coñecelo persoalmente, na cidade de Buenos Aires, a través dos seus veciños de Boedo e o barrio Flores, que seica foron os seus territorios da infancia e adolescencia. De Boedo e Flores é o San Lorenzo de Almagro, disque o club de primeira división favorito dos galegos e o club favorito de Jorge Mario Bergoglio dende a súa mocidade. O papa era un gran afeccionado ao fútbol, socio de número do equipo, e acudía regularmente aos encontros, xa dende a época do Vello Gasómetro, segundo contan os seus veciños.
Nos anos 2013 e 2014 andabamos Miguel Espiño, Carlos Brandeiro e mais eu a percorrer imprentas de Buenos Aires coa idea de botar a andar un proxecto moi querido que logo non chegou a desenvolverse plenamente, atacado pola crise económica primeiro e pola pandemia despois: o selo editorial Mar Maior, unha empresa pensada para a difusión da cultura galega alén das nosas fronteiras, moi especialmente entre as colectividades americanas. A empresa constituíuse formalmente na capital porteña o 22 de xaneiro de 2015, na escribanía de Laura Graciela Medina.
Andabamos, digo, visitando imprentas, medio asfixiados na vertixe inflacionista, cando nun dos obradoiros, entre máquinas e mesas de deseño, descubrimos cartaces, caricaturas e fotografías do papa recén elixido, que adornaban as paredes, moitas caricaturas feitas polos propios traballadores da empresa e con dedicatorias. «Bergoglio viña tomar café connosco todos os domingos —díxonos o xefe de operarios—. Ímolo botar de falta».
Viña no autobús, na liña de colectivos, cos xornais do día debaixo do brazo, e chamábanlle Bergoglio, así, sen outro tratamento, coa admiración e a confianza de quen o consideraban unha persoa próxima e querida. Non sei se ese mesmo día acabamos nun asador da zona, entre churrasco e tiras de vitela. A nosa sorpresa foi de pasmo cando vimos a carón das brasas unha figura de resina, tamaño natural, que reproducía con absoluto realismo a fasquía do papa, o arcebispo Bergoglio. «Que fai aí?», preguntou alguén. «Viña sempre que podía —informounos o encargado—. Sentaba nesa mesa, a carón de onde están vostedes, e tiña sempre arredor unha chea de seareiros. Ímolo botar de menos».
Alguén me contou unha anécdota que, teño que confesar, non sei se é del todo certa pero que define o personaxe. Seica o San Lorenzo xogaba unha final moi importante contra un equipo de Montevideo. Os seareiros do club manifestáronse masivamente o día anterior na avenida 9 de xullo, no corazón da cidade. Portaban grandes pancartas coa figura do pontífice (pois xa estaba daquela no Vaticano), cunha petición: «Papa Francisco, queremos un milagre». Con apuros seica a última hora gañou o San Lorenzo. A directiva do club fretou un avión para ofrecerlle a copa ao seu seareiro máis ilustre. Nos xornais do día seguinte pode lerse a noticia. «Non foi un milagre», seica advertiu o papa. «Foi organización e traballo, que é o que teñen que facer vostedes para sacar adiante o país».