«A súa obra tirada no chan un día de choiva, xusto o Día das Letras Galegas»

OPINIÓN

ROI FERNANDEZ

18 may 2024 . Actualizado a las 05:00 h.

Despois de un trebón

Nunha rúa céntrica da Coruña aparecen uns libros en sendas bolsas de plástico. Despois dun trebón de auga que deixou a cidade limpa e lustrosa. Entre eles estaba Aires da miña terra, arrimado no chan ao pé do lixo. Non se pode describir, aínda que si imaxinar, o pensamento que xurde ante semellante visión. Curros Enríquez, poeta do Rexurdimento, xa debe de estar curado de tódolos espantos e observará, dende onde estea, a súa obra tirada no chan un día de choiva, na súa terra, xusto o Día das Letras Galegas. Xornada chea de festexos literarios, dedicados este ano á escritora Luísa Villalta, e non literarios, nos que os máis cafeteiros se envolven na bandeira galega. Unha sociedade que non respecta o coñecemento e que despreza aos libros e ós seus autores debe facer unha reflexión sobre se mesma e sobre o seu propio futuro. Cabe manifestar o desexo de que dentro dun século, e de moitos máis, as próximas xeracións valoren, coñezan, respecten e lembren por sempre aos nosos escritores e ás súas obras. Polo futuro de Galicia e dos galegos. M. J. Vilasuso. As Pontes.

Concursos en televisión

En los concursos con varios participantes y de un solo ganador, los finalistas que pierden normalmente quedan con un gran disgusto, que va asimilando a lo largo de algún tiempo dedicándose a otra actividad nueva o anterior, quizá con mayor intensidad, que les permite paliar las circunstancias del citado concurso. Pero en aquellas competiciones en las que participan niños, los disgustos de todos los perdedores traspasan los límites del olvido, afectando incluso a la búsqueda de su futuro. Los organizadores deberían ser más sensibles e idear algo para evitar las escenas de madres e hijos sumidos en un mar de lágrimas que nada remedian. Enrique Casanova Rivas. Ferrol.

Inmisericorde

Hasta al contable más experto le sería imposible calcular los acuerdos en el Congreso y el Senado en las filas del sanchismo. Unanimidad por doquier. Por eso es reseñable que solo se hayan producido un par de disensiones manifiestas. Una, protagonizada por la diputada Carmen Calvo por una controversia sobre feminismo, y otra, la de estos días a cargo del senador y secretario general del PSOE en Aragón, Javier Lambán. También podrían tenerse en cuenta los amagos del ya reconducido Emiliano García-Page, aunque no pasen del conocido «pellizco de monja».

Cierto es que si a Lambán le parecía una insoportable deslealtad consigo mismo votar en contra de la amnistía, bien podría haber dado un ejemplarizante paso adelante y no haberse ausentado, como hizo, de la sesión. El partido va a sancionarlo, y es que el sanchismo es inmisericorde. No tolera la disconformidad, ni de propios, ni de extraños. Tomás Fernández Martín. A Coruña.