A Maruxa moveu os paus de novo. Non sei como o fixo, pero no momento que apareceron na súa finca decidiu que había que gardalos. A realidade é que non son exactamente paus, senón que son un poste (probablemente do tendido eléctrico que pasa pola finca) cortado en catro anacos bastante grandes e pesados. Supoño que, nalgún momento deste pasado ano, pasaron por alí os de sabe Deus que compañía eléctrica, cambiaron o poste e deixaron o antigo alí no chan, cortado en catro. «Son troncos bos —di a miña nai—, seguro que nos van facer falta algún día», e esa foi razón suficiente para movelos para debaixo dun telladiño da parte de atrás da casa, «así quedan protexidos».
Ás veces, cando se pon en modo «gardalo absolutamente todo» penso nas razóns que a levan a iso. Penso na xente da súa xeración e do seu estatus social, penso na posible pobreza na que creceron e da que nunca se fala, e penso no difícil que é, incluso para nós (as catro fillas que xa medramos noutra realidade moi diferente á dela), deixar atrás a idea de gardalo todo para cando faga falta. Dalgún xeito, temos iso metido no noso sistema, e herdamos a tendencia de gardar e gardar, a pesar de que (no fondo) sabemos que probablemente nunca nos faga falta.
Non sei que faremos cos paus que moveu a miña nai con sabe Deus que forza descomunal, o que si sei é que non nos podemos desfacer deles, porque sería mais difícil lidar co seu enfado que cos catro colosais paus. E cada día, cando os vexo alí, apoiados nas vellas vides do meu pai, ocupando medio patio, penso nestas cousas ás veces inexplicables que facemos os humanos para estar no mundo, e tamén penso nelas, as fillas da supervivencia...