Que era imposíbel que rompesen por celos sabiámolo todas. Como ben sinalaba Ferrer i Balsebre na súa columna de hai uns días, como Vargas Llosa vai ter celos, se os celos son cuestión de amor propio? Xusto do que vai sobrado don Mario! En todo caso, que paren de ler quen crean que este artigo vai elucubrar sobre os motivos da ruptura do 22. Eu, a morte coa Preysler.
Sinto debilidade por ela desde que, malia os meus detractores que din que as horas lendo o ¡Hola! na infancia me secaron o cerebro, comprobei que sempre foi unha abandeirada das mulleres emancipadas. É certo que iso, o de abandeirar causas, é fácil tendo cartos, pero o de emanciparse vai nas vontades: canto ben lle fixo a Preysler ás españolas de bata de boatiné que, atadas aos matrimonios nacionalcatólicos que sobreviviron a Franco, aprenderon dela o que era o divorcio, o recasar, redivorciarse, a triste viuvez e, sobre todo, que a vellez non existe cando unha namora de novo. E agora, Isabel, coas súas xa inagochábeis engurras malia as cirurxías e a cosmética de luxo, camiña cara á soidade das mulleres emancipadas, coma tantas señoras que, con cartos ou sen eles, saben que non paga a pena aturar nin celosos nin soberbios, sexan o fontaneiro Manolo Gómez ou o nobel Mario Vargas Llosa. Non foi o amor pola irresistíbel Isabel Preysler, esa que xamais levaría bata de boatiné, o que fixo a Mario perder a cabeza, senón os ouropeis da tele prohibidos aos intelectuais. E ela, coherente, desnamorou, pois deixou de ser un nobel como é debido, coa súa aversión a Sálvame e as súas fotos entre libros. Coma en 1984, aí a segue no ¡Hola!, con case 72, máis apañada ca nunca, lembrándonos ás españolas que ata a un nobel se lle pode dar porta se non hai quen o ature.