Supoño que é porque xa chegou o inverno, porque non hai case luz, e porque a pouca que hai vén tan gris e tan mollada que cando unha sente que quere ir dar un paseo xa non lle apetece nin saír á rúa. Entón queda unha así paralizada, desexando camiñar, pero sen atopar a forza mental para facelo... Estes días, nun deses momentos nos que non era quen de conxurar a miña cabeza, pensei que quizais podería usar ese tempo de apatía para lembrar os momentos de calma que me trouxo este ano. Eu chámolle bálsamos de paz, e ás veces vívoos no momento e outras veces non son capaz de velos ou sentilos até que xa pasaron. Non teñen nada de esotérico, pois son momentos cotiáns, estampas dunha realidade tan allea coma próxima, que funcionan coma pequenas postais que me envío a min mesma (en forma de notiñas escritas no móbil) para lembrarme as razóns polas que celebrar a vida, a pesar da que está caendo arredor do mundo, arredor de nós.
Lembrei aquela parella de velliños que vin cruzando a rúa o outro día, collidos da man, agarrándose así apertadiños (oxalá chegue eu aí, co Xan). Lembrei as rosquillas e as herbas (malva olorosa, incenso e citronella) que me regalou aquela lectora chea de vida (Charo) que veu a unha das miñas sinaturas de libros. Lembrei aquel xogo das películas no que a miña nai puxo un pano na entreperna e outro no pescozo para intentar interpretar a Superman. Lembrei tantas cousas pequenas, tantos «bálsamos de paz», que de súpeto sentín que sairía a pasear. E aínda que non o fixen, pensar neles sacoume da preguiza do momento e animoume a, polo menos, escribir esta columna de Nadal para preguntarche a ti, lector, cal é o teu bálsamo de paz?