Acausa republicana debera fundar un club de fans para Corinna Zu Sayn-Wittgenstein, a segunda muller de el-rei emérito Xoán Carlos I, presentada pola prensa machista e relambida coma a amiga, amante e concubina do rei, quen, pobre vítima dunha femme fatale, caeu nunha desgraza que o levou ao exilio. Tampouco é que Corinna, que podería protagonizar un conto de princesas como suxire o seu podcast, sexa unha santa: experta en armas e dona dunha empresa de asesoría opaca á jetset, o certo é que namorou de Xoán Carlos. Nunca falta un roto para un descosido, e ter volatilizado xuntos 65 millóns de euros non ten por que facela sospeitosa de nada, sobre todo se el tampouco o é, segundo o fiscal.
Se cren que unha muller intelixente enleada cun Borbón ten que finxir amar por escuras comenencias, aí teñen o seu relato, abraiada cal inxenua muller de narco polas bolsas cheas de pasta gansa que o seu amor traia á casa, polo nivel de exorbitada riqueza á que estaba afeito o rei dunha monarquía pobre, e pola fascinación coa «vida normal» da súa casiña común. Alí aprendeu a facer torradas para almorzar e atopou unha muller que o agardaba cun risotto fumegando no mantel. Ten que ser doloroso para el-rei oíla lamentarse de non ter visto naquela época feliz os sinais que sempre guindan as relacións tóxicas. Ese «verdadeiro home, amante das motos, as mulleres e a boa comida española» que asinaba co explícito «Sr. Sumer» (Su Majestad El Rey) as reservas do Ritz para vérense e as preciosas cartas de amor que levaban en carpetas os pilotos de Iberia, probabelmente tamén namorou perdidamente.
Será certo que a forza que move o universo non é nin o poder nin o diñeiro, senón o simple e feliz amor?