Había un saber sobre a sociedade española que, nos oitenta, adquiriamos vendo o franquismo debruzarse sobre nós en ¡Hola! O amor, o poder e o diñeiro eran unha pasta compacta, coma aquelas páxinas de fotazas cheas de casas que adoraban as nosas nais, confinadas nos pisiños onde soñaban cun príncipe, un ministro ou un banqueiro que lles financiase unhas alfombras novas. Logo, renegamos dos reis, os xeques volvéronse oligarcas, e os empresarios deron paso aos seus fillos influencers e brokers, que ían divorciándose de mulleres que non eran amas das casas que herdaban. E de todas aquelas sagas, a familia Preysler era a mellor. Isabel foi a muller máis libre de España cando as cristas da movida aínda confesaban os domingos, e a súa descendencia herdou o dereito a ser personaxe. Especialmente Tamara, marquesa de Griñón.
A temeridade declaratoria das Preysler estivo a lembrarnos como é España. E non falo desta terra de machotes que bican a outras, senón este país onde as socialités estiveron agochadas no armario desde 1975, para saíren agora a gabarse das querenzas ultradereitistas que as situaron onde están. Nós sabiamos que, nese club de preguiceiros aos que bastaba con deixárense observar, o diñeiro agochaba eses segredos baixo as alfombras que mamá quería, pero calabamos a cambio de poder copiárllelas nos nosos salóns. Agora sabemos polo nerviosismo marca Preysler que pende unha ameaza sobre eles: con tanto pobre e tanto Ikea, xa ninguén lles copia as casas e, ao ritmo da crise da prensa escrita que leva por diante o papel couché, pasamos a preguntarnos por que lles deixamos gastar en alfombras o que aforraban en impostos.