A choiva amiga, aquela da que gozamos andando polos camiños, sorteando pedras e charcos, é un meteoro moi creativo, con múltiples referencias literarias, musicais e artísticas ao seu redor, tal vez pola cantidade de sensacións que suscita. A choiva mansa no rostro é sentir a liberdade, o petricor da terra mollada é a infancia, o repenicar das pingueiras nos vidros, as lousas ou as follas é a cidade. En cambio, as choivas feroces matan. O diluvio está presente, dun ou doutro xeito, en toda a cultura universal como castigo das deidades polas iniquidades dun xénero humano teimudo e dado á interpretación literal dos mitos; hai quen segue a escavar no monte Ararat na procura da arca de Noé.
A Compostela de antano estaba case sempre enchoupada. Os beirís e os muros pingaban e facían florecer a lírica vexetal. Daquela, a cidade estaba a gusto consigo mesma, coa beleza dun pasado que era como unha lousa inamovible sobre unha atmosfera cargada, sen liberdades. As nubes agrisadas e a néboa leitosa facían desaparecer a cúspide da torre do Reloxo, mal chamada Berenguela, coa gran campá que marcaba o tempo escravo da cidade e aventuraba o clima, segundo o son viña de arriba ou de abaixo, mentres nós rebentabamos os charcos para facer estalar a asimetría reflectida das fachadas. Nas fochancas de terra xogabamos ás bólas mentres os carros renxentes fendían as lousas molladas, labrando a caixa paralela das súas rodas. Ir ao cole era calzar os chanclos negros das grandes chuvieiras, ou as botas Gorila, coa pelotiña verde que regalaban na zapatería. Eran tempos distintos, non mellores que o presente.
Agora a choiva é como un impromptu, aparece e desaparece de improviso. Hai poucos charcos que os nenos poidan romper coas catiúscas de cores vivas. Calquera poza tradúcese nunha demanda veciñal e as rasantes das rúas teñen que estar impolutas. O malo é que, de tanto mirar para a fochanca, pódese perder de vista a dimensión integral do goberno do espazo público e a necesidade de priorizar o seu uso: primeiro as persoas maiores e discapacitadas e a xente miúda, e logo todos os demais.
Non sabemos ben que facer coa choiva. Pedimos que chova e que deixe de chover, que a auga limpe as rúas e faga brotar o verde e que o sol seque ese exceso de humidade que produce arreguizo. O certo é que despois destas secas prolongadas, cando vén a auga, case nos animamos, emulando a Gene Kelly, a chapuzar nos charcos cantando baixo a choiva.