Desde o día en que morreu a raíña Isabel II de Inglaterra, cando vexo os telexornais da televisión pública española teño unha estraña sensación: a de pertencer a un territorio británico de ultramar. Cando se difundiu a noticia pareceume lóxico que lle dedicasen atención, e eu mesma desde esta páxina falei do ben que representara o seu papel de raíña. Pero, tras días e días e horas e horas vendo os actos e cerimonias funerarios, e as imaxes da familia real e de multitudes chorosas contemplado o féretro, sinto que a fronteira que marca o límite con ese paraíso fiscal que hoxe é Xibraltar desprazouse ata as praias do norte de España. Só unha colonia británica dedicaría tanta atención a esa morte. Tantos problemas aquí dos que tratar e dálle co duelo pola norte da raíña inglesa!
En canto á invitación que recibiu o rei emérito para asistir ao funeral de Estado, boto en falta que se lembre que el foi o primeiro monarca estranxeiro que falou no Parlamento británico, ese lugar que a TVE non cesa de enxalzar como o berce das monarquías parlamentarias, e que alí, en 1986, díxolles ás súas señorías que Xibraltar era «un dos resultados que aínda segue presente da proba do enfrontamento entre ambas as nacións» e instoulles a resolver ese problema. Cando se acaben as cerimonias fúnebres, os que manexan as noticias na televisión pública, salvo que haxa unha gran catástrofe, van ter unha chea de horas libres e poderían aproveitalas para debater sobre o recibo da luz, a cesta da compra, as hipotecas, o prezo dos carburantes, etcétera, e quizá para expor de novo o tema de Xibraltar, ese territorio británico de ultramar situado ao sur da Península Ibérica.