Unha nunca pensa que terá que escribir mentres chora, igual que non pensa que esa risa da última mensaxe que lle mandou ao seu amigo quedará á deriva. Como me gustaría agora quitar de enriba esta sensación de despedida, pois non sei non ser persoal na escrita de hoxe nin informativa, nin sequera facer unha homenaxe. Porque os Domingos non morren. Así, en presente, que non hai un pasado posíbel cos seres xenerosos neste mundo, o literario, onde a xenerosidade tanto escasea, nin cos grandes que nunca acaban de crer que o son. A incredulidade tamén me asalta a min, amigo querido, mirando na pantalla, coma unha parva, ese sorriso á deriva de hai uns días.
Hai mil anos daquela noite en que, por culpa de Cunqueiro, nos coñecemos e tomamos unha cervexa tras doutra, ata as tantas mirando o mar na praia do Orzán, e ata hoxe, nunca nos quedaron varados os sorrisos. Sempre estivemos aí, verdade? Gustaríame que todo o mundo soubese hoxe que esa leria de eu dicir sempre que non soporto as novelas policiais é unha brincadeira nosa, porque só ti sabes que leo ávida todo o que escribes como ti les o meu, que iso fan os amigos e nós sómolo, moito. E si, Domingo, que saiban todos que as túas novelas son do mellor que me pasou, que lle pasou a moita xente que xamais lería en galego se non fose porque Domingo Villar os convenceu co mellor dos seus sorrisos, o que se agocha trala súa literatura, e agora está á deriva no meu móbil. Estará sacudindo a cabeza ollando cara ao chan, como fai sempre que lle digo estas cousas. Pero teñen que sabelo todos: sementaches un xerme de futuro que xa non se perde máis, con amabilidade, con amor, cun inmenso respecto cara a todas nós que te engrandece tanto que non cabes nun corazón.
Desde agora xa non seremos os mesmos: fáltasme ti. E nada será igual, polo sorriso sempre á deriva, Domingo, e este chorar que non para porque non asumo que xa só esteas nos libros.