«Matamua» é o nome do cadro, propiedade dunha baronesa apelidada Thyssen (ben, en realidade é Cervera, pero aínda hai quen adopta o apelido do marido, como se non estivésemos no século XXI) que hai uns días foi traído dende Francia ao museo do mesmo nome no medio dun dispositivo espectacular de seguridade, de madrugada, con ducias de policías, sirenas, toda esa parafernalia. O cadro viaxou nunha embalaxe especial, nunha caixa especial e envolvido nun papel especial no PH neutro, como o cabelo máis delicado, para que o cadro non sufrise os rigores da viaxe. O camión que o traía, así como a caixa que o contiña, tiñan regulada a temperatura, a humidade, todo, para que a pintura de Paul Gauguin chegase per-fec-to.
O Estado español pagaralle á baronesa 6,5 millóns de euros cada ano en concepto de «aluguer» para que todas e todos poidamos ver ese cadro que, sen dúbida, ha de ser cousa fina.
Durante a madrugada na que o cadro da baronesa viaxaba polas carreteiras españolas máis protexido que o presidente dos Estados Unidos cando sae de paseo, centos de persoas no mundo viaxan hacinadas en camións, tamén polas estradas españolas, sen ventilación durante horas, sen auga. A temperatura que hai neses receptáculos estragarían o cadro da baronesa. A humidade, tamén. Os traballadores das ONG que teñen entrado neses receptáculos a axudar a esa xente cóntanche que ao primeiro, vomitan polo fedor que sae de aí. Logo, acostúmanse. Os humanos acostumámonos a todo. Á miseria. Á dor. A que un cadro vale máis ca unha persoa.
Así que vaime perdoar a baronesa e vaime perdoar o ministerio de Cultura, pero por min podían aforrarse o alugueiro. E eu son amigo dos museos, e vou a eles e gozo da arte como calquera, pero isto é un exceso. Cando almorzaba e escoitaba a crónica dos coidados estremos que se puxeron a andar co cadro da baronesa, e acto seguido o mesmo telexornal me sacou unhas imaxes dunha pateira ateigada de persoas a piques de caer ao mar no medio do océano, atragoóuseme a torrada, a marmelada, e reprimín unha maldición.
Este mundo noso é raro. Un goberno pode batallar cunha baronesa (un ano de negociacións, a prensa fala de «guerra aberta entre a baronesa e o ministerio») para que un cadro finalmente estea en Madrid exposto. Poden vendelo coma un éxito. Pero é un gasto que non sei se nos podemos permitir. Eu entendo que hai que seguir financiándolle á baronesa as xoias, as piscinas e os caprichos de seu fillo, pero eu que queren que lles diga, prefería eses case sete millóns de euros anuais para mellorar as condicións de vida de toda esa xente que xamais, nunca, pero nunca, visitarán o museo Thyssen para ver a marabilla de Gauguin. Ese cadro delicado.